De kerstdagen zijn gelukkig alweer voorbij
Voor veel mensen een paar dagen van gezelligheid, maar dat geld niet voor mij
Alles in het teken van vrolijkheid en eten
Dat ik dat ontzettend moeilijk vind mag niemand weten
De lekkernijen staren me aan en ik zou zo graag eens willen proeven
Even vrij zijn, eten en genieten zonder vanalles te hoeven..
Iedere dag denk ik opnieuw, morgen ga ik het anders doen
Morgen mag ik ook wat extra eten en stop ik met dit belachelijke rantsoen
Waarom mag ik niet eten en waarom mag ik niet leven?
Waarom mag ik wel zien hoe andere mensen er geen zak om geven?
Bang om niet meer serieus genomen te worden of als dat mensen denken dat mijn eetstoornis nep was
Dat ik ze heb bedonderd en mezelf iets heb aangepraat en dat ik eigenlijk stiekem al genas
Dat ik het deed voor de aandacht
dat ik het alleen deed voor de aandacht die het me bracht
Iedere hap is weer een gevecht en het is echt nooit goed genoeg, iedere calorie word geteld en alles is teveel
Angst voor wat het later op de dag nog aangeboden word of dat ik stiekem ergens anders een hapje van steel
Ik heb er geen zin meer in, in deze constante strijd
Straks moet ik weer naar het ziekenhuis voor een opname en dan heb ik weer spijt
Ik weet niet meer wie ik zonder eetstoornis ben, ben ik dan nog wel leuk of laten mensen me vallen?
Hoe ga ik zijn als ik mijn angsten uitspreek, ga ik ze dan nog wel bevallen?
Iedere eetstoornis is naar, welke vorm dan ook, echt rot om mee te leven, niets is minder waar
Te veel eten of weinig eten
Vooral het stiekeme en geheime gedoe want wat als mensen het weten?
Dat ik ook zin heb in lekkere dingen?
Dat ik ook het liefst lekker achter de piano wil meezingen?
Dat ik ook een bakje ijs als toetje wil
zonder dat ik van alle stress praktisch van mijn stoel af ril
Ik wil dat de strijd stopt en ik gewoon weer mag meedoen met de rest
zien dat ik me best kan beheersen en me echt niet vetmest
Ik weet dat de eetstoornis liegt en bedriegt en dat wat deze zegt niet de waarheid is
maar als ik eenmaal aan het eten ben, ben ik toch bang dat ik me zelf vergis
Dat de eetstoornis gelijk heeft op alle vlakken
dat ik zwak en lelijk word en nergens iets van zal bakken
Psychische klachten en feestdagen zijn voor mij echt zwaar, andere mensen zien genieten voelt nog steeds raar
Hebben zij geen enkele gedachten over wat mag en niet mag? Leven zij echt gewoon van dag tot dag?
Goede voornemens vliegen mij om de oren, iedereen mag weten wat hun doelen zijn en ook ik moet ze aanhoren
Het enige wat ik wil roepen is dat ik honger heb en mijn zin in lekker eten niet meer wil stillen, dat ik nooit meer iemand zal adviseren om te lijnen en niet meer in mijn bed van de kou wil liggen rillen
Mooi haar wil en geen nagels meer die afbreken, mooie kleren aan zonder dat er aan alle kanten botjes uitsteken
Serieus genomen worden in mijn plannen en niet constant horen dat ik eerst een beetje moet herstellen of beter voor mezelf moet zorgen,
dat ik eerst beter moet eten voordat ik plannen kan maken voor morgen
Wie is er nog zo klaar mee als dat ik ben? Ben jij dat die dit leest of misschien iemand anders die ik ken?
Kunnen we samen dit monster verslaan? Kunnen we de strijd delen dan kunnen we hem misschien wel aan?
Ik zou volgend jaar graag willen genieten van een lekkere wafel met bolletje ijs erbij
Gewoon lekker eten zonder die eeuwige strijd in dat hoofd van mij
Om dit te kunnen doen moet ik eerst de strijd aangaan en de spanning incasseren
weten dat de spanning oploopt maar ook weer zal passeren
Wat maakt het uit of andere mensen denken dat ik nep was?
Ik weet zelf hoe moeilijk het is en was en ik echt niet stiekem al genas
Eten op mijn bord lijkt mijn grootste vijand, maar eigenlijk staan mijn eigen gedachten gewoon aan de verkeerde kant en heb ik hulp nodig om die te kunnen verslaan en mezelf een mooier leven te gunnen, dan ga ik kunnen profiteren van de rust om de rest van het leven aan te kunnen
Dus als je me de komende weken ziet eten, dan moet je misschien een klein dingetje weten.
Het lijkt misschien alsof ik het allemaal zonder problemen doe en alsof alles over is... als je dat denkt heb je het goed mis.
Ik ga vol tegen mijn eetstoornis gedachten in, probeer voor mezelf te gaan zorgen en eten is daarbij slechts het begin.
Een eetstoornis heeft niets met eten te maken, maar probeert je wel op die manier keihard te raken.
Je zelf dingen ontzeggen en verbieden, compenseren en vermijden, ik ben niet de enige met dit gevecht toch, jongens en meiden?
Laten we geen oordeel meer hebben over elkaar in het nieuwe jaar en komende tijd
laten we elkaar zien voor wie we zijn en laten we kijken wat er gebeurd als we tegen de eetstoornis in gaan? Misschien gaat het goed en misschien hebben we spijt...
Ik ga geen spijt hebben denk ik, ik wil weer leven en genieten van alles wat er om me heen gebeurd
ik wil me niet maar laten beïnvloeden voor die rot-stem die het getalletje op de weegschaal of in mijn broek toch alleen maar afkeurt
Ik ben meer dan gewicht en meer dan mijn eetstoornis zegt dat ik ben, ik weet nog niet goed wat of dat ik mezelf nog wel ken?
Dat is iets wat ik moet gaan ontdekken, dat gaat tijd kosten en pijn doen op de meest vervelende plekken
Om te herstellen moet je het gevecht wel aangaan dat kan alleen maar door aan te komen en meer te eten en ondanks alle gedachten toch je mannetje te blijven staan
Er zijn genoeg mensen die het gelukt is om de eetstoornis te verbannen uit het leven, weer energie hebben om te ontdekken wie ze zijn en liefde te ontvangen en te geven
Morgen begin ik echt, dat denk ik iedere dag weer. Iedere keer uitstellen, keer op keer.
Ik ben er klaar mee, ik wil dit niet meer horen. Ik wil niet horen hoe zwak de eetstoornis me vind, ik wil ontdekken waarvoor ik ben geboren.
Ontdekken wat mij gelukkig maakt, waar ik energie uit haal of wat mij juist raakt. Ik wil weer alles voelen en niet alleen angst of paniek
ik wil me goed voelen en niet constant ziek.
Wie gaat de strijd met me aan?
Wie schiet samen met mij die eetstoornis naar de maan?
Stel je zelf een doel, wat wil je zijn of gaan betekenen?
Wil je altijd een dun en iel persoon blijven of wil je dat mensen op jou kunnen rekenen?
Mijn doel is uiteindelijk mensen helpen met dezelfde strijd die ik heb doorstaan en omdat te doen moet ik nu even heel hard doorgaan
Dus zie je me eten en zie je zelfs dat ik geniet. Eten moet ik toch en genieten doe ik doordat ik iets doe wat de eetstoornis me verbied. Laat maar roepen en schreeuwen en lelijke dingen over me zeggen. Er komt een dag dat ik het allemaal naast me neer kan leggen.
Volgend jaar wil ik ook kunnen genieten van de feestdagen en die mooie tijd. Dus ga ik nu vechten... kom maar op met die strijd!!!
Reactie plaatsen
Reacties