Honger

Vaak word er gedacht dat iemand met een restrictieve eetstoornis geen honger heeft. Anorexia is vertaald zelfs "verlies van eetlust". Niet helemaal de waarheid, naar mijn mening. Maar hier zijn gradaties in. Er zijn inderdaad ziekten of medicatiebijwerkingen die anorexie veroorzaken en dat beperkt de eetlust. Er zijn ook mensen met eetstoornissen die daadwerkelijk geen fysieke hongersignalen meer hebben. Maar het grootste deel van de mensen met restrictieve eetstoornissen heeft wel degelijk een vorm van honger. Een vorm... ik benoem het bewust een  vorm. Fysieke honger, zoals het grommelen van de maag, is zeker niet bij iedereen het geval. Het fysieke hongersignaal creëren kost namelijk energie voor het lichaam. Energie dat het lichaam helemaal niet heeft, als er niets binnenkomt. De afgelopen dagen krijg ik best veel vragen over honger vandaar dat ik deze blog schrijf. De vragen die ik krijg zijn vooral van mensen die vanuit een restrictieve eetstoornis hebben gekozen voor herstel (toppers he!!) en opeens honger ervaren. Soms HONGER!!! Ze vroegen zich af wat er gebeurde, wat er aan de hand was en zelfs of ze misschien binge-eating aan het ontwikkelen waren. Het antwoord op dat laatste is zeker een dikke NEE. Een lichaam dat geen energie binnenkrijgt a.k.a eten kan geen energie missen. Ik zeg "geen eten" maar te weinig eten hoort hier zeker ook onder. Om een grommelende maag te creëren moet het lichaam energie besteden. Iets wat het graag doet hoor, als het beloond word met eten. Na keer op keer 0.0 reactie te krijgen op het hongersignaal zal het stoppen met dit signaal in de hoop om dan in ieder geval op het creëren van dit signaal wat hoognodige energie te besparen. Op het moment dat je kiest voor herstel en dus ook kiest om meer te gaan eten, heeft het lichaam weer energie om die grommelende maag te creëren en hoopt het dat je hierop zult reageren. Je zult dus misschien wel meer honger hebben dan dat je had toen je veel minder, amper of niet at. Is je lichaam kapot? nee!! Je lichaam gaat schade willen inhalen, tekorten willen opvullen en reparaties willen uitvoeren. Het eten dat jij in je mondje stopt, op kauwt en doorslikt is directe energie voor je lijf om te starten met repareren en de reparaties zijn noodzakelijk om te laten gebeuren. Zou jij je huis vol schade niet zo snel mogelijk willen repareren? 

Mijn advies is dan ook eten!! Ook als dit betekend dat je meer eet dan je eetlijst. Je eetlijst is een richtlijn, een advies waarop je kunt terugvallen, een structuur en een minimum maar er is geen maximum! (tenzij je diëtiste dit expliciet zegt i.v.m. risico op refeeding). Je mag in dit geval buiten de lijntjes kleuren, je lichaam volgen en het vertrouwen van je lijf terugwinnen!

Naast het fysieke hongersignaal heb je ook nog mentale honger. Hiermee bedoel ik het denken aan eten in alle vormen. Misschien denk je wel aan het eten wat je ooit wilt eten, morgen gaat eten, wat je partner eet, wat je weer zou willen kunnen kopen om te eten maar ook het kijken van kookshows ed. (ik keek uren masterchef) maar zelfs het denken aan sporten zodat je X Y Z mag eten is een vorm van mentale honger. Vaak zie je dat mentale honger meer aanwezig is dan fysieke honger. Mentale honger kost minder energie voor je lijf dan fysieke honger maar is daarom niet minder belangrijk om naar te luisteren. Wil je herstellen? dan kan ik je niet anders adviseren dan te luisteren naar alle hongersignalen die je lichaam en brein afgeeft. Mentale honger/fysieke honger/extreme honger: het is allemaal even belangrijk. Is dat eng? Ja absoluut. F*****g eng, maar er is ook geen weg omheen.  Je hebt je lichaam in tekorten gewerkt en deze moeten afgelost worden. Eten is de oplossing voor die tekorten maar niet voor je eetstoornis. Soms ligt er een reden onder, de reden waarom jij de eetstoornis hebt ontwikkeld. Je kunt hier pas GOED aanwerken als je lichaam de energie heeft om hieraan te werken. Eten, gewichtsherstel en dan werken aan de onderliggende problemen is naar mijn idee de beste volgorde. Een brein functioneert nu eenmaal beter als het energie binnen krijgt en om die energie binnen te krijgen moet jij je mondje open doen, kauwen, doorslikken en opnieuw, ook als de eetstoornis anders beweert. Vertrouw je lichaam, vertrouw je diëtiste, je hulpverlener of je coach!  Ze hebben het beste met je voor!

Herken jij dit? Meer honger IN herstel dan VOOR herstel? 

Lange wachttijden....

Nu dat de wereldwijde pandemie een beetje is gaan liggen, merken we de gevolgen van deze periodes enorm. Veel meer mensen met psychische klachten, ook de cijfers voor mensen met eetstoornissen zijn enorm gestegen. De wereld zag er lange tijd zo anders uit dan dat we gewend zijn. Naar het werk gaan was niet mogelijk, naar school gaan was niet mogelijk, je vrienden zien, familie knuffelen en ga zo maar door. Meer mensen kwamen in de knoop met zichzelf, hadden minder mogelijkheden om eens even te ventileren en laten we even eerlijk zijn... via de app communiceer je toch net even wat anders dan dat je samen kunt zitten. De wachttijden in klinieken zijn enorm gestegen. Dat is rot, dat is moeilijk, dat is ondenkbaar eigenlijk. Voordat iemand om hulp durft te vragen is er vaak al zo´n lange tijd overheen gegaan.  Dan heeft iemand eindelijk het inzicht dat het leven met de eetstoornis eigenlijk geen leven is, maar overleven is en dan stuit diegene op lange wachttijden voor een intake, laat staan voor behandelingen. Als dan ook nog klinieken moeten sluiten worden de wachttijden zeker niet korter. En dan? Als je geen uitzicht hebt dat er snel verbetering zal gaan optreden, wat moet je dan doen? Gelukkig zijn er tegenwoordig ook andere opties. Ik merk zelf ook dat mijn inbox geregeld gevuld word met vragen (wat ik ontzettend fijn vind) en hulpvragen van naasten die het ook even niet meer weten.  Ze maken zich zorgen om hun partner, dochter, zoon, neefje, nichtje of vriendin. Ze kunnen nergens terecht voor hulp en hun geliefde staat op de wachtlijst. Wat zeg je dan? Wat doe je dan? Hoe maak je de tijd dat iemand moet wachten makkelijker of dragelijk? Hoe zorg je dat iemand niet nog meer terrein aan de eetstoornis verliest. Ik merk zelf dat ik naast de vragen van mensen zelf met eetstoornissen, er ook meer behoefte is om als naasten wat hulp en ondersteuning te mogen krijgen. Ook tijdens de behandeling van hun geliefde worden ze te weinig, niet of nauwelijks ingelicht over waar iemand doorheen gaat, hoe een eetstoornis te werk gaan en hoe het de gedachtestroom werkt bij iemand met een eetprobleem. Ik heb gelukkig al mooie reacties op mijn boek "van Lock down naar vrijheid" waarin mensen meer inzicht kregen hoe iemand met een eetstoornis denkt. 

Maar goed, terug naar de wachttijden en opties om te overbruggen, alvast te starten met herstel of om te springen in het diepe koude water dat ook wel herstel genoemd word. Gelukkig zijn er nog meer opties dan klinieken. Gelukkig ik me als vrijwilliger aansluiten bij een fantastisch team van diëtisten met een enorme affiniteit en kennis over eetstoornis. Dit programma, het "red coaching-programma" helpt momenteel al een hoop mensen die worstelen met hun relatie m.b.t. voeding, lichaam en beweging. Natuurlijk zijn er nog veel meer opties. Denk aan alternatieve behandeling, coaches of therapeuten. Ik kan alleen maar zeggen: Kies voor iets wat bij je past. Bij JOU past en niet bij de eetstoornis uiteraard. Want de eetstoornis wilt helemaal niet verslagen worden, die vind het allemaal wel prima zo... Maar is het leven met een eetstoornis nu echt zo fijn? Het voelt misschien veilig maar is dat het ook wel? Is het niet gezelliger om een terrasje te kunnen doen met vriendinnen, ouders of familie? Om te gaan uiteten met collega's zonder een week van te voren als te moeten stressen over het menu of over hoe je die avond moet compenseren? Is het niet fijner om een bakje chips te mogen en kunnen eten zonder schuldgevoel of zonder te eindigen in een eetbui? 

Maandag 06 juni zal ik samen met een van de diëtisten van het redprogramma live gaan op Instagram en vertellen over het programma en over de opties. Wil je daar eens meespieken? Meekijken, meeluisteren of vragen stellen: wees welkom!

Meer info over het coaching programma van red vind je op www.redcoaching.nl.

Volgende week, zaterdag 11 juni, heb ik een wandeling georganiseerd voor mensen met eetproblematiek (in alle vormen en maten) en naasten waarbij we laagdrempelig kunnen praten over waar iemand tegen aanloopt, ervaringen en adviezen (herstel gerelateerd uiteraard) kunnen delen en even een luisterend oor kunnen krijgen. Een arm om je heen, een knuffel, even een blijk van steun. Mocht je nog willen meelopen bij deze wandeling in het (hopelijk) zonnige Limburg (België), mee willen kletsen meld je dan nu aan via mijn social media of stuur gerust een mail naar info@brittdewaard.be. 

Tijdens en na deze wandeling zal er gezorgd worden voor een kopje koffie, thee of fris en is er alle ruimte voor het stellen van vragen aan ervaringsdeskundigen of aan ouders van mensen die misschien al iets verder in het herstelproces staan. Ook zal tijdens deze wandeling een diëtiste meelopen die ontzettend veel ervaring en kennis heeft over eetstoornissen en nemen wij na de wandeling tijd om vragen te stellen, beantwoorden en de grootste leugens van de eetstoornis te ontkrachten. Je mag zelf vragen stellen over voeding en gewicht en we zullen hier zo open en eerlijk mogelijk over praten, discussiëren en meedenken.

Ik hoop met deze wandeling vooral te laten zien dat je niet alleen bent. Niet alleen als je een eetstoornis hebt maar ook niet alleen als je iemand in je omgeving hebt met een eetstoornis en je soms gewoon echt niet meer weet wat je moet zeggen of doen om diegene te helpen. Wil je gewoon graag verbinding maken met anderen en liever niet te veel vertellen, ook prima. Het is laagdrempelig en niets moet. Het is geen therapie. Gezelligheid en verbinding maken is voor ons het hoofddoel.

Wil je meelopen? Meld je dan nu aan? Heb je nog vragen over het RED programma? Kijk dan maandag naar de live sessie op Instagram om 10.30 uur of neem een kijkje op de website www.redcoaching.nl.

Heb je nu nog andere vragen? Zijn er onderwerpen waarover je graag meer zou willen weten of lezen? Laat het me weten zodat ik deze onderwerpen in toekomstige blogs/posts of live sessies op Instagram kan meenemen. 

Kun je herstellen zonder aan te komen in gewicht?

Ik kreeg deze vraag een aantal keren afgelopen week via mijn social media account. Wel willen herstellen maar geen gewicht willen aankomen. Mijn mening daarover is hard en duidelijk. Je kunt niet herstellen zonder de ANGST om aan te komen los te moeten laten.

Je hebt waarschijnlijk een berg aan angsten rondom bepaalde voedingsmiddelen en waarom jij deze niet kan/mag/wilt eten. Aan deze gedachten moet je werken. Herstellen van een eetstoornis gaat niet over het wel of niet eten van een hamburger of van een gebakje. Het gaat over het werken aan de gedachten rondom een bepaald voedingsmiddel, voedingsgroep of eten in het algemeen. 

Je hersenen zijn neuroplastisch. Dat betekend dat je ze een hoop dingen kunt leren. Door de eetstoornis heb jij je hoofd allerlei regels en wetten rondom voeding/gewicht/beweging etc geleerd. Dat heb je niet bewust gedaan, dat is er in geslopen. Jij moet deze eetstoornis-taal echter wel heel bewust overschrijven, hertrainen en je hoofd her-opvoeden. Dat kun je niet doen door alleen maar te kijken naar een bepaald voedingsmiddel, je moet deze gedachten aanhoren en vervolgens bewijzen dat die gedachten niet klopt. Hoe doe je dat? Door het te doen. Door het te eten, door in de angst te gaan zitten en te wachten tot het voorbij gaat. Door dit te blijven herhalen gaat een voedingsmiddel/groep steeds minder angst oproepen tot op het punt dat het je niets meer doet als je het eet of drinkt. 

Je lichaam heeft door restrictie een hoop tekorten opgebouwd. Deze schuld moet je inlossen. Je kunt niet volledig herstellen van een eetstoornis als er toch nog ERGENS restrictie zit. Let op: restrictie kan ontzettend klein en onschuldig lijken, maar het geeft de eetstoornis wel die welbekende vinger. Denk jij dat de eetstoornis het bij die vinger laat? Nee, vroeg of laat heeft deze er twee en gaat door totdat de eetstoornis weer alle grip op een dag gevangen heeft. 

Volledig herstel kost tijd, energie en een hoop doorzettingsvermogen. Het is BY FAR het moeilijkste wat ik aangegaan ben. 

Moet je aankomen? Het ligt er aan wat je lichaam nodig heeft. Je lichaam bepaald. Heb jij een lange tijd van restrictie gehad, dan is het heel waarschijnlijk dat je wel gewicht zult aankomen. Niet al het gewicht is ook blijvend. Door je restrictie heb je waarschijnlijk je metabolisme laten vertragen. Dit heropstarten en optimaliseren kost tijd, maar gebeurd wel. Door te blijven eten naar mentale en fysieke behoeften zal je lichaam merken dat je "hongersnood" waar het in leefde afgelopen is en zal het alle fabrieken in het lichaam herstellen. Dat zorgt dat schade aan organen hersteld worden, spieren hersteld worden, je spijsvertering, je metabolisme weer aan gaan. Uiteindelijk, als de schade hersteld is, zal je lichaam alle processen weer optimaal laten verlopen. 

Soms kost dit iets meer tijd dan een week/een maand/ een half jaar. In die tijd zal het lichaam misschien iets meer gewicht aankomen dan nodig, dit terwijl jij alle fysieke en mentale hongerkreten aan het beantwoorden bent met voeding, dit gaat het lichaam echter zelf weer loslaten. Ieder lichaam heeft een setpoint-range waar het zich lekker bij voelt. Waar dat dit ligt bepaald je lichaam. Niet jij, niet je hulpverlener, niet je eetstoornis maar je lichaam. Hier heb jij geen controle over, heb jij geen zeggenschap over en dit is iets wat je moet loslaten als je wilt herstellen. Is dit makkelijk? Nee! Ik weet dat ik makkelijk kletsen heb, ik ben smal gebouwd. Maar toch moet je je afvragen wat je je belangrijker vind? Een vrij leven zonder regels en restricties rondom eten of een bepaalde maat in je kleding? 

Kom je aan in herstel? Hoogstwaarschijnlijk wel. Is dat  erg? Nee, je lichaam mag de tijd krijgen en nemen om de geleden schade te herstellen. Ben e ondervoed of onder gewichtig dan is aankomen een goede zaak. Je kunt ondervoed zijn terwijl je wel een x aantal calorieën eet (als dat niet de energie is dat jouw lichaam eigenlijk nodig heeft) en je kunt ondergewicht hebben terwijl je BMI binnen  "normaal" zit (als dat niet het BMI is waar je lichaam zich comfortabel bij voelt.

Na jarenlange restrictie en regels is het heel waarschijnlijk dat je onder je behoeften zit en je lichaam dus schade heeft dat het moet repareren. Dat gaat het doen! Geloof me, maar wanneer dit proces klaar is bepaal jij niet. Ga in de tussentijd aan de slag met je gedachten, met je ideeën rondom gewichtstoename, gewicht in het algemeen en waarom jij het zo belangrijk of noodzakelijk vind om X te wegen, x in je kleding te dragen of waarom jij het gewicht zo belangrijk vind. Zoek uit wat je reden is dat jij die restrictie nodig had. Werk aan die gedachten terwijl je je fysieke en mentale hongerbehoeften hoort en er naar luistert.

Ga jij eeuwig aankomen? Eeuwig blijven eten als een malle? NEE!! Dat is een welbekende eetstoornisgedachten. Je lichaam heeft geen nare bijbedoelingen. Je lichaam is een biologisch proces, het regelt het zelf. Jij moet er naar luisteren ipv luisteren naar de eetstoornisgedachten. 

Dit is natuurlijk allemaal redelijk beknopt uitgelegd. Ik heb ontzettend veel boeken gelezen rondom eetstoornissen, maar ook over biologische reacties in het lichaam. Daardoor ben ik mijn lichaam meer en meer gaan vertrouwen. Nog steeds is het soms moeilijk om tegen de regels van je hoofd in te gaan, maar besef je ook dat het slechts suggesties zijn die je hoofd oppert omdat je lange tijd bepaald gedrag heb vertoond, je bent niet verplicht om naar die restrictieve suggesties te luisteren. Je mag je hoofd een nieuwe taal leren, de taal van vrijheid en eten zonder restricties. Die taal leren gaat met vallen en opstaan, maar uiteindelijk wint de aanhouder. Als je lange tijd alleen maar de taal spreekt die je wilt leren, word het natuurlijker en makkelijker.

Heb jij meer vragen rondom dit onderwerp? Let me know. 

Bewegen is gezond. Dat is een feit. Het is goed voor je lichaam, organen maar ook zeker voor je mentale welzijn. Als het op sporten met een eetstoornis aankomt, heb ik daar een andere mening over. Ik maak een onderscheid tussen mensen met een eetstoornis EN bewegingsdrang en mensen met een eetstoornis zonder bewegingsdrang. Hoewel die laatste groep een stuk kleiner is zijn er mensen die een eetstoornis hebben maar dit niet uiten in overmatig sporten of bewegen. ( Als jij dit leest, een eetstoornis hebt en die begint nu te roepen dat jij diegene bent zonder problemen met bewegen dus dat jij gewoon kunt doorgaan--> dan hoor je in catagorie 1!!)

Ik kreeg wel eens de vraag of sporten na een eetstoornis nog kan? Kun je nog sporten zonder dat de hele eetstoornis-molen opnieuw gaat draaien in je hoofd. Mijn antwoord is een absolute ja! Herstellen van een eetstoornis betekend dat je mag doen en laten wat JIJ wilt (binnen de wetten uiteraard:)). Het is belangrijk om te snappen dat je eerst je hersenen moet trainen voor het feit dat sporten en eten compleet los staan van elkaar. Je moet jezelf er van overtuigen dat je ook mag eten op de dagen dat je niet beweegt of niet sport, je moet je hoofd leren dat een dag op de bank liggen netflixen ook prima is, dat je niet perse moet bewegen om eten te "verdienen". Ons lichaam is niet gemaakt om eten te verdienen, het is brandstof voor je lichaam, het is noodzakelijk voor je lichaam. Je auto hoeft ook niet eerst 250 kilometer te rijden alvorens het verdient om volgetankt te worden, toch?

Heb  je een eetstoornis en merk je dat bewegen soms iets te belangrijk is? Als je wilt herstellen van je eetstoornis dan zal je datgene moeten doen dat oncomfortabel voelt. Je zult datgene moeten doen dat je hoofd NIET wilt dat je doet. Hoe ik dat heb gedaan? Stoppen! Gewoon stoppen. Moest ik lopen? Dan ging ik zitten (en eten), moest ik sporten dan ging ik een serie kijken, moest ik minderen met eten omdat ik niet bewogen had? Dan at ik extra. Ik heb de eetstoornis op dat vlak enorm uitgedaagd en heel eerlijk? Het was echt enorm snel voorbij, veel sneller dan dat de eetstoornis mij vooraf liet geloven.

Ook toen ik weer ging sporten kwamen er soms eetstoornisgedachten omhoog. Ik ben wel eens midden in een sessie in de fitness gestopt. Gestopt, want de eetstoornis vond dat ik harder moest en ik wilde geen eetstoornis meer. Ik ben gestopt en ik ben gaan kijken hoe mijn man zijn sessie afmaakte. Doei eetstoornis, ik doe niet meer mee.

Sporten hoort leuk te zijn. Het hoort je een goed gevoel te geven. Ik heb jarenlang gedanst. Dat is tijd technisch niet haalbaar nu. Ik werk nu aan een goede relatie met mijn lichaam door de fitness. Cardio sla ik over, ik warm 10 minuten op met wandelen op een loopband en daarna geen cardio meer voor mij. Ik vind er namelijk niets aan, ik wil niet verbranden en zoals ik net al zei: Sporten hoort leuk te zijn. Na de lockdown het sporten terug oppakken voelde heerlijk. Ondanks dat ik veel in kracht en conditie heb verloren vind ik het leuk om het weer op een rustige manier terug op te bouwen. Niet mezelf vergelijken met anderen in de sportschool maar mijn eigen plan volgen, rustig en kalm. 

Ik ben niet altijd blij met mijn lichaam, met hoe het er uit ziet. Maar ik ben enorm trots op alles wat mijn lichaam al gepresteerd heeft. Het heeft me laten groeien tot een volwassen vrouw, het heeft vier kindjes laten groeien in mijn buik en ze op de wereld gezet, het heeft een enorme hongersnood overleefd en heeft nu zelfs de veerkracht om mij te laten bewegen op de manier dat het voor mij prettig is.

Geniet jij van sporten of is het stiekem iets wat MOET?

Voor diegene die mijn veelvuldige geplaatste berichten gemist heeft: Mijn boek is gepubliceerd. 

Ondanks het feit dat ik hierover enthousiast ben en  ik trots ben op het resultaat, gebeurd er aan de binnenkant ook nog vanalles. Ik neem jullie mee...

Vorige week vrijdag was het zo ver. Mijn boek ging in de verkoop. Het boek waar ik jaren geleden al mee begonnen was tijdens de start van mijn behandeling en waarmee ik tijdens de lockdown verder ben gegaan. Het boek wat mij geholpen heeft om te kunnen zien dat ik vooruitgang boekte, om mij te leren relativeren en om mij verder te laten kijken dan alleen mijn enorme ontploffingen van emoties...

maar nu, nu is het in de verkoop, nu staat het op bol.com en lijkt het misschien wel alsof dit verder geen invloed heeft op mij of op mijn gevoel. Schijn bedriegt, aan de buitenkant is niets op te merken maar aan de binnenkant draait mijn hoofdje overuren. Ik ben redelijk perfectionistisch en ook onzeker. Die combinatie maakt dat ik mijn boek nog ongeveer 50 keer heb doorgelezen in de afgelopen week, dat ik twijfel of mensen het verhaal wel interessant vinden, het wel snappen of mijn gevoel wel overkomt.

Het voelt echt als kwetsbaar, dit uitbrengen van het boek. Ik neem jullie mee in mijn hoofd , in mijn strijd en in mijn gedachten en dat maakt dat iedereen mijn moeilijke momenten, mijn gevecht en mijn hoogstwaarschijnlijk vreselijke gekke gedachten nu echt kan zien. Ik ben bang voor een oordeel, voor commentaar, voor teleurstelling. Ik ben bang om te falen.

Vanmorgen had ik een afspraak met mijn therapeute. Die gaf aan dat ook deze gevoelens er mogen zijn en dat ook deze gevoelens gedeeld mogen worden. Ik ben ook maar eens mens, ik ben niet van steen, ik heb keihard gevochten om geen ongezonde coping meer te hebben maar dat wilt niet zeggen dat ik overloop van zelfzekerheid (vraag maar aan mijn kledingkast, die heeft een hele pas-weggooi sessie mogen aanschouwen vandaag) en zelfvertrouwen! Ik ben ontzettend trots, ontzettend dankbaar dat ik mijn verhaal op papier mocht delen, dat ik interviews mag geven komende week over mijn boek en mijn herstel maar ik ben ook bang, onzeker en faalangstig. Ik mag dat delen, ik mag dat laten zien, ik mag soms een traantje laten... ik ben ook gewoon een mens!

Klik hier om een tekst te typen.

Dat ik geloof in de mogelijkheid tot volledig herstel van een eetstoornis moge duidelijk zijn. Ik GELOOF er zelfs in dat iedereen dat kan, ongeacht je leeftijd, de kracht van je eetstoornis of de duur van de eetstoornis... Herstellen is mogelijk, die hoop mag je niet opgeven...

Wat heb  je nodig om te herstellen?  

Dit is natuurlijk hartstikke persoonlijk en er is ook geen goed en fout in. Waar de een het fijn vind om te starten met herstel in een kliniek, doet de ander het liever in een thuissituatie of zelfs even op een time-out plekje. Iedereen kiest daarin wat voor hem of haar helpend is. Je hoeft hierin niet eens in een keer de goede keuze te maken, je mag deze keuze ten alle tijden aanpassen. Het is jouw proces, het is jouw herstel, jij mag kiezen voor het meest prettige plekje.... Als je maar begint met je herstel...

Je hebt misschien iemand nodig om je gevoelens en gedachten mee te delen. Dit kan de rol zijn van een therapeut, maar ook een coach, een ervaringsdeskundige of zelfs een naaste kan deze rol prima vervullen. Je hebt iemand nodig om tegen te spuien, waarvan je een schouder mag lenen om te huilen, om te rusten of iemand die je net even die afleiding geeft die jij nodig hebt. Ben hierin creatief en laat je niet vangen door een typische eetstoornis gedachten: Ik verdien geen hulp, ik verdien geen aandacht en ik ben iemand anders tot last. Dat ben je niet..

Zorg dat je over de juiste informatie beschikt. 

Herstellen, is naar mijn mening, een combinatie van je gedachten bevechten, ze uittesten, ze filteren en ze her-trainen maar tegelijk ook een proces van het terugwinnen van vertrouwen in je lichaam en door je lichaam in jou. Die twee moeten tegelijk op gaan. Ik heb een hele periode gewerkt aan het her-voeden van mijn lichaam, tot een gezond gewicht, maar daarmee veranderde helemaal niets in mijn hoofd.  Ik heb een periode gewerkt aan het leren praten en leren accepteren van gevoelens maar daarmee veranderde niets aan de lak aan vertrouwen in mijn lichaam. Ik heb me suf gelezen, onderzoek gedaan naar verschillende manieren van herstel. Er is niet maar 1 weg naar Rome, er zijn er meerdere en je mag je gerust verdiepen in die meerdere wegen en de weg uitkiezen die het beste bij jou past.  Soms leer je ook van een "verkeerde"weg. Ik heb een enorme lange tijd therapie gehad in een eetstoorniskliniek. Poliklinisch, dagbehandeling, opname, dagbehandeling en weer terug poliklinisch... ik was niet hersteld, verre van zelfs. Ik heb een andere weg gekozen. Is die tijd in de kliniek dan verspilde energie? Nee, nee en nog eens nee. Dat was mijn basis. Ze hebben me in leven gehouden, ze hebben me her-voed en een hoop inzichten gegeven in mijn gedachten en in mijn patronen. Ik ben ze daar dankbaar voor. Ik heb geleerd en ik heb ook geleerd dat ik mocht groeien en mocht kiezen voor mezelf en voor wat ik nodig had. Ik heb dat ook gedaan, ik heb een andere weg gekozen en heb de kliniek achter me gelaten. Ik heb alle informatie dat ik geleerd had meegenomen in mijn volgende stappen en richting mijn volgende doelen. 

Ik heb geleerd hoe mijn hoofd werkt, ik heb vertrouwen gekregen in mijn lichaam. Ik heb ook vertrouwen gekregen in mijn omgeving. Waar mijn eetstoornis me wijsmaakte, dat ik niets meer voor zou stellen zonder eetstoornis (want wat kon ik nu eigenlijk goed) heeft mijn omgeving me het tegendeel bewezen. Ze waren blij met een stukje meer Britt, want hoe meer gewicht er bij kwam. hoe meer ik werkte aan mijn gedachten hoe meer mijn eigen karakter weer kwam bovendrijven.

Dus wat heb jij nodig om voor herstel te kiezen? Bezit je de kracht, de informatie en de moed om te springen? Want nogmaals, herstel is mogelijk. Laat je niet afschrikken door de cijfers, weet dat jij het kunt. 

Het is inmiddels al een paar jaar geleden dat ik mijn diagnose kreeg. Een gesprek dat ik me nog kan herinneren als de dag van gisteren. Ik had echt het idee dat die dame, die tegenover me zat, het over een heel ander persoon had. Ik had het allemaal toch onder controle? Ik hield van eten? Ik kon vroeger niet genoeg krijgen van lekker eten, gewicht was nooit iets waar ik me mee bezig had gehouden? Hoe had dit zo kunnen veranderen?

Na dit lange gesprek liep ik samen met mijn man naar buiten. Hand in hand, beide even in ons zelf gekeerd. Ik herinner me nog goed dat ik tegen hem zei dat als ik dit zou overwinnen, dan wilde ik anderen hiermee helpen. Ik wist de cijfers, ik had ze al horen langskomen. Het cijfer dat volledig hersteld van een eetstoornis had me laten schrikken? Hoe kan dit? Hoe kan ik zorgen dat ik bij dat enorm lage cijfer hoor? Terwijl dit door mijn hoofd ging, schreeuwde er een eetstoornis dat me dit toch niet zou lukken, ik kon toch niets, dit ging me niet lukken, waarom zou ik het dan in godsnaam proberen?

Mijn motivatie om te herstellen was heel groot, mijn angst om te herstellen was vaak zelfs nog groter. Deze tweestrijd bleef dagen, weken, maanden en jaren doorgaan. Ik wist mijn doelen, ik wist wat ik gezegd had en dat was een enorme stok achter de deur!!

Nu, anno 2021, ga ik een deel van mijn droom, van mijn wens laten uitkomen. In Juni zal mijn verhaal gedeeld worden in de vorm van een boek. Een deel van dit boek is al geschreven in de tijd dat ik poliklinische hulp kreeg, daarna dagbehandeling, een opname in een kliniek, maar nog was het eetstoornis verhaal niet ten einde. Het laatste gedeelte heb ik in fases geschreven in het afgelopen jaar. 

Ik neem je mee in mijn hoofd, in mijn angst en in mijn strijd. Ik laat je zien hoe gemotiveerd en bang je tegelijk kunt zijn? Hoeveel je van anderen kunt houden en tegelijk zo egoistisch dat het niet lukt om iets te veranderen. Ik neem je mee in de veranderingen in mijn persoonlijkheid. Ik laat je zien hoe ik van gelukkige, vrije, gezellige moeder naar een depressieve, huilende, niet-meer-weten-hoe-verder moeder en vrouw veranderde. Ik veranderde van sociaal naar geisoleerd en van Britt naar slechts een schim van haar. 

Wil je mijn verhaal lezen? Wil je weten hoe een eetstoornis "werkt"? Wil je lezen hoe groot mijn strijd in de kliniek was? Wil je weten hoe en of ik uiteindelijk mijn eetstoornis heb kunnen vernietigen? Of wil jij gewoon als één van de eerste mijn boek in je boekenkast hebben staan?

Je kunt mij een email sturen waarin je aangeeft dat je graag op de hoogte blijft van de vorderingen rondom mijn boek. Je zult dan rondom de release-datum een mailtje ontvangen met alle informatie over hoe jij het boek kunt pre-orderen. 

Met mijn boek hoop ik dat er een iemand rondloopt die door mijn verhaal te lezen, gaat snappen dat de eetstoornis geen vriendelijk iets is, dat de eetstoornis gouden bergen beloofd maar een je in een hel duwt. Dat een eetstoornis WEL te overwinnen is en dat je die weg niet alleen hoeft te bewandelen. Samen wandelen is veel fijner, gezelliger en makkelijker.

Twijfel je nog? Heb je nog vragen?  Stuur mij gerust een berichtje en dan kom ik bij je terug!

Waar je ook mee worstelt, waar je ook over ligt te malen in de nacht, waar je ook over piekert, angst over voelt of waar je niet helemaal tevreden mee bent; het word niet vanzelf anders, niet vanzelf minder...  Om iets te veranderen moet jij ook iets veranderen, hoe moeilijk of hoe ondragelijk dat ook lijkt of is, zonder dat je zelf iets verandert, verandert er helemaal niets...

Ik heb jarenlang therapie gevolgd. Ik ging braaf wekelijks op een gesprek, soms vaker dan een keer per week. Iedere keer weer met de hoop dat het magische zinnetje, het magische woordje werd uitgesproken dat mijn herstel makkelijker maakte, het zinnetje waardoor ik de dag die er op volgde wakker zou worden met een hele andere mindset, zonder destructieve gedachten of met een portie kracht, moed of energie waar je u tegen zegt... Helaas, niemand zei dit zinnetje, niemand zei dat woordje, niemand wist mij te "repareren" van buitenaf. Na dagenlang, wekenlang en uiteindelijk jarenlang accepteren dat dit het maximale was dat ik uit het leven ging halen besefte ik dat ik zelf iets moest veranderen, van binnenuit. De lockdown heeft me daarbij geholpen. De lockdown heeft de focus teruggelegd op mezelf, op mijn eigen proces en alle energie in mijn eigen herstel laten steken. 

Ik ben altijd iemand geweest die anderen boven zichzelf plaatste. Anderen verdiende mijn aandacht, mijn hulp en mijn luisterend oor, maar ik had helemaal geen luisterend oor meer voor mezelf of zelfs voor mijn lichaam. Mijn lichaam dat schreeuwde om gehoord te worden. Voor velen is de hele pandemie alleen maar hel en negatief. Voor mij niet. Begrijp me niet verkeerd, ik wil ook dat het voorbij is, ik wil ook weer vrienden kunnen knuffelen, kunnen zien en zelfs een vreemde een hand geven om mijzelf voor te stellen maar de pandemie heeft me verplicht om aandacht aan mezelf te schenken.

Ik heb enorm diep naar binnen moeten kijken, heb veel gelezen over de werking van ons lichaam en brein en besefte me dat ik mijn hoofd een andere taal moest leren. De taal van zelfliefde, zelfrespect en niet van zelfhaat en zelfkritiek. Ik besefte me meer en meer dat mijn hersenen neuro plastisch zijn en dat ik ze kon vormen en nog beter: ik mocht ze vormen. Ik mocht tijd in mezelf steken en mijn hoofd leren hoe ik mijn leven wilde leiden. Natuurlijk heb je hiermee niet meteen de controle over alles wat er in je leven gebeurd maar ik kreeg wel grip over de manier waarop ik tegen mezelf praatte. Ik moest juist die dingen doen die mijn hoofd als eng of spannend had bestempeld of zelfs in het "verboden" rijtje had gezet. Ik had mijn hoofd de ruimte gegeven om te denken dat bepaalde handelingen, bepaald eten of bepaalde acties gevaarlijk waren, dat ik die moest vermijden om veilig te blijven. Een extra maaltijd eten gaf mijn hoofd het gevoel dat ik in gevaar was, ik deed iets wat gevaarlijk was, de paniek die ik voelde was ongeveer hetzelfde als dat ik die zou voelen als ik een beer recht in zijn ogen zou aankijken. Ik moest mijn hoofd overtuigen dat deze dingen niet gevaarlijk waren, dat ik nog steeds veilig was. Dat gebeurde niet met 1 keer oefenen, dat moest ik keer op keer opnieuw bewijzen totdat mijn hoofd overtuigd was dat het veilig genoeg was om geen paniekreactie meer te hoeven creëren. Dat was mijn start van mijn echte herstel, ik moest het doen. Ik moest het niet alleen bespreken, ik moest niet alleen maar zoeken naar de psychologische reden van deze symptomen, ik moest zoeken hoe ik mijn hoofd kon overtuigen dat bepaalde dingen wel veilig waren, goed waren en ik deze waard was.  Ik moest het doen om het te bewijzen aan mijn eigen brein, niet alleen maar over nadenken, over praten, over huilen en over piekeren, ik moest het doen. En als jij dit nu leest, vastzit in een web van regels en angsten dan kan ik ook maar een ding zeggen: Jij moet het doen, jij moet jezelf bewijzen dat je het kunt. Voor jezelf en niet voor iemand anders, het kan niet door iemand anders, het moet door en voor jezelf gebeuren.

Er is geen moment dat het opeens makkelijker word, er is geen moment dat het opeens niet meer eng en spannend is. Er is zelfs geen weg omheen (geloof me, ik heb gezocht en gezocht), je moet door de angst heen, je moet de angst voelen, je moet de paniek die je brein creëert voelen, beleven en beseffen dat die paniek en die angst over gaat. Hoe vaker je de angst in de ogen aankijkt, hoe minder groot en minder lang deze duurt. Je kunt die angst niet vermijden, je kunt de angst niet uit de weg gaan, je moet hem ervaren en je moet jezelf bewijzen dat je sterker bent dan de angst.

Dat jij sterker bent, dat is een feit. Als jij een eetstoornis hebt, een straffende of kritische kant dan mag je beseffen dat die kant krachtig is, maar niet krachtiger dan jijzelf bent. Die strenge kant heeft maar een gedeelte van je kracht, jij hebt meer. Zoek het, ervaar het en gebruik het in de juiste richting. Vecht tegen die gedachten en bewijs dat het geen gelijk heeft. Dat je niet bang hoeft te zijn om te eten, niet bang hoeft te zijn om te rusten of om jezelf te zijn. Je bent goed genoeg, sterk genoeg en mooi genoeg. 

Wacht niet op het perfecte moment om te herstellen, wacht niet tot morgen, tot volgende week of tot na je examens. Iedere dag dat je wacht maakt het gevecht niet makkelijker, je moet er door heen. Je hoeft dat niet alleen te doen. Ik heb ook hulp gehad bij de eerste stappen, zeker toen mijn hoofd mij overtuigde dat ik deze kant absoluut niet op moest gaan, dat mijn hoofd mij overtuigde dat het gevaarlijk was, dat ik niet sterk genoeg was en zou falen. Praten erover, je gevoelens delen, je emoties laten zien gaat je helpen. Hoe jij het doet maakt niet uit, hoeveel hulp je wilt hebben, hoeveel mensen je om heen wilt verzamelen: het mag allemaal. Maar besef je heel goed: Jij moet het doen. Jij moet de stappen maken, jij moet richting angst lopen en deze verslaan. Jij moet het doen, jij kunt dit!!

Jarenlang heb in depressies, kritische gedachten naar mezelf toe, straffende gedachten naar mezelf toe, met als "hoogtepunt" het ontwikkelen van een eetstoornis. In die eetstoornis voelde ik me "krachtig", ik had iets gevonden waar ik goed in was, het was mijn geheim, mijn manier om me op andere dingen te focussen dan op mijn eigen (pijnlijke) problemen. Problemen waar ik niet aan wilde werken, of wel wilde maar het gewoon niet durfde. Na een jarenlange innerlijke strijd met mezelf werd mijn eetstoornis aan de buitenkant zichtbaar, het had terrein gewonnen en het was nu niet meer te ontkennen. Ik kan me dag dat ik mijn diagnose kreeg dan ook nog herinneren alsof het gisteren was: het werd uitgesproken door mijn behandelaren en ik wist zeker dat ze zich vergistte, dat ze het over iemand anders hadden, ik voelde me helemaal niet zo ziek, had het allemaal onder controle (maar niet heus). De dag dat ik mijn diagnose kreeg was ook de dag dat ik ging starten met werken aan mezelf zodat ik weer de oude Britt werd. De Britt die niets te veel vond, de ballen in de lucht hield, volgeplande dagen had en hard werken als norm had, maar ook de Britt die mijn omgeving kende, de Britt waarop mijn man verliefd was geworden, de vrouw waar hij mee getrouwd was en de Britt die mijn vrienden en vriendinnen kende. De Britt die in was voor een lolletje, klaarstond als er iemand hulp nodig had, die soms gek, serieus was, waarmee je kon lachen en huilen. Die Britt wilde ik terug worden. Die Britt moest ik terug vinden, want zouden de mensen me überhaupt nog zien staan als ik niet weer helemaal de oude werd.....?

Ik heb deze gedachten enorm lang gehad en in zekere mate heb ik die nog steeds, maar stiekem weet ik beter. Die Britt is er niet meer, die Britt heb ik losgelaten want die Britt was niet altijd eerlijk over wat ze voelde, wat ze dacht en wat ze kon. 

Ik heb lang gevochten tegen de verandering, maar alle therapie-uren, alle inzichten die ik de afgelopen jaren heb mogen zien kunnen niet voor niets zijn, ze waren gericht op de verandering van mijn leven, ze waren gericht op een balans vinden in mijn leven, in een goede balans vinden tussen ontspanning, inspanning, tussen de Britt die zorgt voor anderen en de Britt die ook voor zichzelf zorgt. Ik ben me er heel erg van bewust geworden dat ik niet iedereen kan "pleasen" en mezelf ook nog belangrijk kan vinden. Zoals je in de andere blog kon lezen (die ik na deze zin even link) moest ik mijn eigen gevoelens en emoties accepteren en er een weg mee vinden, een gezonde weg, een niet straffende, niet-destructieve weg.

Deze blog gaat over het ervaren van emoties en gevoelens. Het gaat over de gevoelens die JIJ en IK voelen maar die niet voor iedereen hetzelfde zijn. Niet op dezelfde manier tot uiting komen, niet op dezelfde manier ervaren worden. Ik wil heel graag beginnen met het feit dat alle gevoelens en emoties oké zijn, ze mogen er zijn, ze hebben een functie en ze horen bij het leven. Voor iedereen kunnen bepaalde situaties anders aanvoelen, je kunt ze anders beleven en anders ervaren dan zelfs iemand die op precies hetzelfde moment in dezelfde situatie zit. Je kunt een meeting, les of hobby beoefenen met 10 personen tegelijk en toch zullen al die 10 mensen een andere beleving van de bijeenkomst hebben. Dit kan liggen aan je gevoel van de dag, je flow van de dag, je algemene stemming of met je vorming in het verleden. Ik heb heel veel over gevoelens geleerd de afgelopen jaren. De eerste keer dat iemand benoemde dat er in ieder mens een klein kind schuilt, ook wel innerlijke kind genoemd, keek ik diegene aan met van  die grote verwarde ogen? Innerlijke kind? Klonk zweverig, klonk niet tastbaar en met die gedachten kon ik op dat moment niet veel. Ik heb me er in verdiept en ik herken er zoveel van en het snappen dat er een innerlijk kind in je schuilt gaf mij de ruimte om situaties anders te gaan bekijken, gevoelens beter te begrijpen en emoties toe te laten. 

Ik heb jarenlang in verwarring geleefd van mijn gevoel, vooral in de ontkenning gezeten dat ik ze had en dat ik er naar moest luisteren of iets mee moest doen. Ik uitte mijn emoties op een andere manier dan dat nodig was, ik werd boos als ik verdrietig was, verdrietig als ik me afgewezen voelde, kon huilen als ik blij was, blij zijn terwijl ik me ontzettend verdrietig voelde. Ik was in de war... Er volgde jaren van verdrukking van gevoelens. Wegmaken van de gevoelens zodat ik er niet naar hoefde te kijken. Ook dit ging in allerlei verschillende, niet-altijd-helpende, fases. Ik heb een fase van verstoppen gekend, hard werken om niet te voelen, maskers op en laten zien wat de ander wilde zien, depressies waarin ik eigenlijk overspoeld was met gevoelens en uiteindelijk een eetstoornis, waarmee ik dacht een manier te hebben gevonden om überhaupt niets te hoeven voelen, behalve honger, zelfhaat en zelfkritiek. Tijdens mijn eetstoornis konden mensen zeggen of denken wat ze wilde over me, ik voelde het niet. Ik hoorde het wel, ik deed er iets mee in mijn hoofd maar gevoelens of emoties kwamen er niet meer bij kijken, of in ieder geval niet de emotie die hoorde bij datgene wat het losmaakte in mij.

Mijn innerlijke kind was bang, eenzaam, verdrietig en voelde zich niet goed genoeg/afgewezen. Dit heeft allerlei oorzaken en ook deze oorzaken kunnen voor iedereen verschillend zijn. Bij de een is een pestverleden genoeg reden om een zeer kwetsbaar en onzeker innerlijk kind te ontwikkelen en voor anderen is het iets anders, iets wat jij als traumatisch hebt ervaren of bijvoorbeeld een scheiding van ouders, overlijden van iemand die je lief had. Iedereen heeft een innerlijk kind, ook al ben je niet zweverig aangelegd of wil je daar niet naar kijken, je hebt hem wel. Ik heb deze in ieder geval gevonden, getroost en probeer het te geven wat het nodig heeft.

Nog steeds kunnen mensen mij in het heden raken, kwetsen of boos maken. Ik word veel minder snel boos dan een aantal jaren geleden, maar ik kan nog wel eens een boze uiting van gevoel hebben terwijl ik me eigenlijk verdrietig, gekwetst of eenzaam voel. Ik laat die boosheid even komen, laat de tranen (die er in 99% van de tijd bij komen kijken) rollen en keer even naar binnen. Ik probeer bij mezelf te achterhalen wat er geraakt is, waarom een opmerking of reactie mij raakt. Waarom het me raakt dat één iemand een mening deelt en mij dit aan het wankelen brengt.  Iedereen heeft het recht om een mening te hebben natuurlijk, het is niet altijd helpend om deze te delen maar als deze gedeeld word, mag je je gevoelens serieus nemen, mag je er een traantje over laten, mag je er mee lachen en mag je er datgene mee doen dat voor jou helpend is. Soms maakt iemand een opmerking die niet eens als negatief bedoeld is, maar die toch het een en ander losmaakt bij je, en dat is oké, dat mag er zijn, je mag dat teruggeven aan de ander of er zelf mee aan de slag gaan. Je mag het ook loslaten en negeren, je mag doen wat voor JOU goed is, goed voelt of werkt. 

In gevoelens, in emoties, in belevingen is er geen goed of fout. Ze zijn er, ze zijn echt en ze zijn er om je te laten groeien, bloeien of je aan het nadenken te zetten. Wat de conclusie er ook uit is, het is goed dat gevoelens er zijn. Zie ze, omarm ze en leer ervan. 

Ik heb hier nog een groeiproces in door te maken, dat weet ik. Ik hoop ooit veel sneller de echte gevoelens te kunnen zien, zonder de voorafgaande emoties door te moeten spitten. Ik hoop ooit te kunnen herkennen wanneer iets me echt boos maakt of wanneer iets me kwetst of raakt.

Je gevoelens zijn echt, je emoties zijn echt, je belevingen van een bepaalde situatie zijn echt, het is jouw waarheid. Maak je gevoelens niet weg omdat iemand anders vind dat ze niet kloppend zijn, maak je gevoelens niet minder belangrijk omdat andere mensen er anders mee omgaan. Voel, beleef en leer ervan. 

Je hoeft geen manieren te zoeken om ze te laten verdwijnen, ervoor weg te lopen of om ze te verdoven. Geen enkele manier van verdoven is een blijvende oplossing, ze komen uiteindelijk weer terug omdat jij er iets mee moet en mag. 

Voel, ervaar, leer van je emoties en kies de weg die voor jou goed voelt, het zijn jouw gevoelens, het is jouw leven en die mag jij inkleuren met de kleuren die jij mooi of helpend vind.....

Mijn behoeften veranderen....

5 uur in de ochtend en na uren draaien, woelen en een plekje zoeken waarop ik comfortabel kan liggen, besluit ik op te staan. Het is mijn nacht niet geweest. Ik heb vanaf een uur of 2 iedere 10 minuten op de klok gezien, piekeren, denken, pijn in mijn heup (ja, ik ben geen 18 meer) en na nog maar eens de laatste aflevering van prince charming te hebben gekeken besluit ik dat het niet meer gaat lukken. Ik ben klaar met deze nacht.....

Tijdens mijn herstel sliep ik al vreselijk, eigenlijk heb ik al geen nacht meer doorgeslapen sinds ik zwanger was van onze jongste, een jaar of twee dus. Ik heb heel lang gedacht dat het met mijn herstel te maken had, dat mijn lichaam niet "uit" wilde omdat het energie nodig had en geen rust. Maar ook nu, dat ik echt met een vol buikje onder de dekens kruip, lijken slaap en ik geen vrienden. Met de afbouw van de antidepressiva lijkt dit probleem nog erger te worden, lijk ik nog minder rust te kunnen vinden tijdens de nacht en heb ik echt al veel uit de kast gehaald om dit te verminderen, van slaapmedicatie, tot mediteren, een verzwaringsdeken. Alles zonder resultaat.... En ik ben moe, ik wil zo graag een nachtje slapen...

Maar goed, daar ging mijn blog eigenlijk niet over (zie titel) dus waarom ik dit nu ook nog even deel: voor diegene die ook slecht slaapt. Je bent niet alleen wakker, je bent niet alleen en je zult net als ik hoop moeten houden dat er ooit weer nachten tussen zullen zitten waarbij je je ogen sluit en mag dromen en kunt rusten. 

Tijdens de afbouw van de antidepressiva veranderd er  veel. In de blog die ik hieronder even zal linken kun je meer lezen over de waarom van de medicatie stop.