De strijd aangaan...

Waar je ook mee worstelt, waar je ook over ligt te malen in de nacht, waar je ook over piekert, angst over voelt of waar je niet helemaal tevreden mee bent; het word niet vanzelf anders, niet vanzelf minder...  Om iets te veranderen moet jij ook iets veranderen, hoe moeilijk of hoe ondragelijk dat ook lijkt of is, zonder dat je zelf iets verandert, verandert er helemaal niets...

Ik heb jarenlang therapie gevolgd. Ik ging braaf wekelijks op een gesprek, soms vaker dan een keer per week. Iedere keer weer met de hoop dat het magische zinnetje, het magische woordje werd uitgesproken dat mijn herstel makkelijker maakte, het zinnetje waardoor ik de dag die er op volgde wakker zou worden met een hele andere mindset, zonder destructieve gedachten of met een portie kracht, moed of energie waar je u tegen zegt... Helaas, niemand zei dit zinnetje, niemand zei dat woordje, niemand wist mij te "repareren" van buitenaf. Na dagenlang, wekenlang en uiteindelijk jarenlang accepteren dat dit het maximale was dat ik uit het leven ging halen besefte ik dat ik zelf iets moest veranderen, van binnenuit. De lockdown heeft me daarbij geholpen. De lockdown heeft de focus teruggelegd op mezelf, op mijn eigen proces en alle energie in mijn eigen herstel laten steken. 

Ik ben altijd iemand geweest die anderen boven zichzelf plaatste. Anderen verdiende mijn aandacht, mijn hulp en mijn luisterend oor, maar ik had helemaal geen luisterend oor meer voor mezelf of zelfs voor mijn lichaam. Mijn lichaam dat schreeuwde om gehoord te worden. Voor velen is de hele pandemie alleen maar hel en negatief. Voor mij niet. Begrijp me niet verkeerd, ik wil ook dat het voorbij is, ik wil ook weer vrienden kunnen knuffelen, kunnen zien en zelfs een vreemde een hand geven om mijzelf voor te stellen maar de pandemie heeft me verplicht om aandacht aan mezelf te schenken.

Ik heb enorm diep naar binnen moeten kijken, heb veel gelezen over de werking van ons lichaam en brein en besefte me dat ik mijn hoofd een andere taal moest leren. De taal van zelfliefde, zelfrespect en niet van zelfhaat en zelfkritiek. Ik besefte me meer en meer dat mijn hersenen neuro plastisch zijn en dat ik ze kon vormen en nog beter: ik mocht ze vormen. Ik mocht tijd in mezelf steken en mijn hoofd leren hoe ik mijn leven wilde leiden. Natuurlijk heb je hiermee niet meteen de controle over alles wat er in je leven gebeurd maar ik kreeg wel grip over de manier waarop ik tegen mezelf praatte. Ik moest juist die dingen doen die mijn hoofd als eng of spannend had bestempeld of zelfs in het "verboden" rijtje had gezet. Ik had mijn hoofd de ruimte gegeven om te denken dat bepaalde handelingen, bepaald eten of bepaalde acties gevaarlijk waren, dat ik die moest vermijden om veilig te blijven. Een extra maaltijd eten gaf mijn hoofd het gevoel dat ik in gevaar was, ik deed iets wat gevaarlijk was, de paniek die ik voelde was ongeveer hetzelfde als dat ik die zou voelen als ik een beer recht in zijn ogen zou aankijken. Ik moest mijn hoofd overtuigen dat deze dingen niet gevaarlijk waren, dat ik nog steeds veilig was. Dat gebeurde niet met 1 keer oefenen, dat moest ik keer op keer opnieuw bewijzen totdat mijn hoofd overtuigd was dat het veilig genoeg was om geen paniekreactie meer te hoeven creëren. Dat was mijn start van mijn echte herstel, ik moest het doen. Ik moest het niet alleen bespreken, ik moest niet alleen maar zoeken naar de psychologische reden van deze symptomen, ik moest zoeken hoe ik mijn hoofd kon overtuigen dat bepaalde dingen wel veilig waren, goed waren en ik deze waard was.  Ik moest het doen om het te bewijzen aan mijn eigen brein, niet alleen maar over nadenken, over praten, over huilen en over piekeren, ik moest het doen. En als jij dit nu leest, vastzit in een web van regels en angsten dan kan ik ook maar een ding zeggen: Jij moet het doen, jij moet jezelf bewijzen dat je het kunt. Voor jezelf en niet voor iemand anders, het kan niet door iemand anders, het moet door en voor jezelf gebeuren.

Er is geen moment dat het opeens makkelijker word, er is geen moment dat het opeens niet meer eng en spannend is. Er is zelfs geen weg omheen (geloof me, ik heb gezocht en gezocht), je moet door de angst heen, je moet de angst voelen, je moet de paniek die je brein creëert voelen, beleven en beseffen dat die paniek en die angst over gaat. Hoe vaker je de angst in de ogen aankijkt, hoe minder groot en minder lang deze duurt. Je kunt die angst niet vermijden, je kunt de angst niet uit de weg gaan, je moet hem ervaren en je moet jezelf bewijzen dat je sterker bent dan de angst.

Dat jij sterker bent, dat is een feit. Als jij een eetstoornis hebt, een straffende of kritische kant dan mag je beseffen dat die kant krachtig is, maar niet krachtiger dan jijzelf bent. Die strenge kant heeft maar een gedeelte van je kracht, jij hebt meer. Zoek het, ervaar het en gebruik het in de juiste richting. Vecht tegen die gedachten en bewijs dat het geen gelijk heeft. Dat je niet bang hoeft te zijn om te eten, niet bang hoeft te zijn om te rusten of om jezelf te zijn. Je bent goed genoeg, sterk genoeg en mooi genoeg. 

Wacht niet op het perfecte moment om te herstellen, wacht niet tot morgen, tot volgende week of tot na je examens. Iedere dag dat je wacht maakt het gevecht niet makkelijker, je moet er door heen. Je hoeft dat niet alleen te doen. Ik heb ook hulp gehad bij de eerste stappen, zeker toen mijn hoofd mij overtuigde dat ik deze kant absoluut niet op moest gaan, dat mijn hoofd mij overtuigde dat het gevaarlijk was, dat ik niet sterk genoeg was en zou falen. Praten erover, je gevoelens delen, je emoties laten zien gaat je helpen. Hoe jij het doet maakt niet uit, hoeveel hulp je wilt hebben, hoeveel mensen je om heen wilt verzamelen: het mag allemaal. Maar besef je heel goed: Jij moet het doen. Jij moet de stappen maken, jij moet richting angst lopen en deze verslaan. Jij moet het doen, jij kunt dit!!