Mijn behoeften

Mijn behoeften veranderen....

5 uur in de ochtend en na uren draaien, woelen en een plekje zoeken waarop ik comfortabel kan liggen, besluit ik op te staan. Het is mijn nacht niet geweest. Ik heb vanaf een uur of 2 iedere 10 minuten op de klok gezien, piekeren, denken, pijn in mijn heup (ja, ik ben geen 18 meer) en na nog maar eens de laatste aflevering van prince charming te hebben gekeken besluit ik dat het niet meer gaat lukken. Ik ben klaar met deze nacht.....

Tijdens mijn herstel sliep ik al vreselijk, eigenlijk heb ik al geen nacht meer doorgeslapen sinds ik zwanger was van onze jongste, een jaar of twee dus. Ik heb heel lang gedacht dat het met mijn herstel te maken had, dat mijn lichaam niet "uit" wilde omdat het energie nodig had en geen rust. Maar ook nu, dat ik echt met een vol buikje onder de dekens kruip, lijken slaap en ik geen vrienden. Met de afbouw van de antidepressiva lijkt dit probleem nog erger te worden, lijk ik nog minder rust te kunnen vinden tijdens de nacht en heb ik echt al veel uit de kast gehaald om dit te verminderen, van slaapmedicatie, tot mediteren, een verzwaringsdeken. Alles zonder resultaat.... En ik ben moe, ik wil zo graag een nachtje slapen...

Maar goed, daar ging mijn blog eigenlijk niet over (zie titel) dus waarom ik dit nu ook nog even deel: voor diegene die ook slecht slaapt. Je bent niet alleen wakker, je bent niet alleen en je zult net als ik hoop moeten houden dat er ooit weer nachten tussen zullen zitten waarbij je je ogen sluit en mag dromen en kunt rusten. 

Tijdens de afbouw van de antidepressiva veranderd er  veel. In de blog die ik hieronder even zal linken kun je meer lezen over de waarom van de medicatie stop. 

Inmiddels een dikke week ver, in de twee-weken-durende afbouw. Dit is een snelle afbouw. Normaal gezien mag je zo een middel een stuk rustiger afbouwen omdat de effecten heftig en vervelend kunnen zijn. Dit is ook in mijn geval aan de hand. Ik ben even wankel, een beetje in onbalans en gevoelens die door de antidepressiva werden onderdrukt, voel ik nu weer. Niet alleen negatieve gevoelens komen terug, maar zeker ook de positieve. Daar wil ik vandaag wat over delen.

Ik heb namelijk enorme knuffel en aanwezigheidsbehoeften. Iets waar je me een jaar geleden niet mee aan moest komen. Ik hield van mensen om me heen, maar het benauwde mij ook soms. Mede door mijn enorme angst iets niet goed te doen of iets verkeerd te zeggen. Knuffelen met anderen is nu enorm lastig, want er zit een welbekend virus in de weg (die overigens van mij langzaam wel mag verdwijnen, maar dat ter zijde). Ik heb juist nu, de behoefte om me te omringen met mensen die mijn warme, steun en liefde geven, die mij laten voelen dat ik er toe doe, dat ik goed genoeg ben zoals IK ben en mezelf niet hoef weg te cijferen.

Ik kan dan ook niet wachten totdat het virus op een of andere manier gewoon vertrekt en we weer normaal fysiek contact kunnen hebben met elkaar. Elkaar een knuffel geven, elkaar een handje geven, elkaar eens vastnemen als daar behoefte voor is. Ik heb daar behoefte aan en in deze zeer sociaal geïsoleerde wereld is mijn man de pineut. Al mijn knuffel en kusjes behoefte word op hem geuit. Dat is voor hem ook nieuw en vreemd. Ik ben normaal gezien niet iemand die snel bij je zal komen zitten, liggen of tegen je aan zal kruipen. Ik ben van nature wel zo, maar ik heb hier de afgelopen jaren veel minder behoefte aan gehad. En nu? Nu loop ik als een of andere verliefde puber achter mijn man aan voor knuffels, kusjes of om gewoon even bij hem op schoot te gaan zitten. Mijn man klaagt niet, hij vind het fijn als dit vanuit mij komt, maar ook hij moet, net als ik, hier even aan wennen. Ik heb zijn troost, geruststelling en liefde nodig. Ik heb het nodig om me even minder eenzaam en alleen te voelen. Afgelopen weekend ben ik zelfs met mijn hoofd tegen mijn zoon van 6 aangekropen en werd ik geruststellend over mijn hoofd gekriebeld door hem. De rollen zouden omgedraaid moeten zijn maar kinderen voelen enorm veel aan, geloof mij. 

Misschien is het maar beter als corona nog even duurt, dan zijn andere mensen om me heen niet de pineut. Misschien is het beter dat ik mijn (kortdurende) knuffelbehoeften even binnen ons gezin hou. De jongens zijn nog nooit zo veel geknuffeld als nu, nina krijgt kusjes in overvloed en Robbert zal vast kunnen wennen aan deze (tijdelijke?) verandering in mij.

Iedereen heeft knuffels en liefde nodig, iedereen. Iedereen verdient het ook om deze te krijgen, Iedereen mag zich veilig en geborgen voelen, mag aangeven waar hij of zij nood aan heeft. Nu met corona zie je de mentale problematiek ook echt toenemen. Lange wachttijden bij GGZ instellingen en zelfs ook al wachttijden bij een praktijkondersteuner GGZ. Dit is ook een groot probleem van deze aanhoudende lock-down. We zijn mensen-mensen. We hebben elkaar nodig. We hebben meer nodig dan 1,5 meter afstand of contact met elkaar terwijl onze gezichtsuitdrukkingen niet af te lezen zijn door mondmaskers. We hebben ontspanning nodig, uitjes nodig, een dansje en een drankje  met elkaar. We zijn sociale wezens en we kunnen dit nu niet optimaal uiten. 

Laten we allemaal hopen dat deze corona-tijd snel voorbij is. Dat we elkaar weer mogen bezoeken, naar dierenparken mogen gaan, een hapje eten op het terras en elkaar weer eens vast mogen pakken. Misschien zijn jullie, als lezers, wel enorm blij met de 1,5 meter regel.... Kan ik jullie allemaal niet overvallen met een opkomende knuffeldrang....

Ik voel weer stress, ik voel weer spanning, ik voel de onderliggende problemen van vroeger aan me trekken, maar ik voel ook weer liefde en dat maakt enorm veel goed....