Hoe gaat het nu echt met mij?

Ik vind het nog steeds enorm moeilijk om mij open te stellen. Niet om vragen te beantwoorden over eetstoornissen of eetstoornis herstel maar wel om echt te delen wat er in mijn hoofdje om gaat. Afgelopen week kreeg ik een berichtje van een vriend: Hoe gaat het nu écht met je?

Dat deed me veel, dat gaf me de opening om te delen wat er allemaal speelt. Er speelt best weer wat op dit moment. Ik heb een paar dagen getwijfeld of ik dit ging delen maar ik besluit het toch te doen. 

Eigenlijk heb ik al jaren last van depressieve gevoelens, Ik denk eigenlijk al vanaf mijn jeugd op en af. Soms ging het periodes enorm goed, andere periodes liep in compleet op mijn tandvlees. Toen ik mijn eerste baan kreeg, in de huisartsenzorg, was er een baas die vond dat ik wel wat OCD trekjes had, ik dacht echt even dat hij zich volledig vergiste. Maar als ik eerlijk was had ik inderdaad wel wat trekjes. Ik kon hard werken, nam alle taken die ik toebedeeld kreeg reuze-serieus, deed mijn werk graag maar ik moest wel wat rust en structuur hebben. Het voelde enorm als falen dat iemand van buitenaf dit zag. Ik besprak het met een praktijkondersteuner ggz maar na een gesprek of 2 a 3 kwamen ze te dichtbij en kapte ik het af onder het mom: het gaat allemaal weer goed. Ik kletste ze letterlijk onder de tafel. Jaren later sprak een andere baas me aan en vroeg of ik misschien meer hulp nodig had. Het leek niet zo goed met me te gaan. Ik schaamde me wederom, had nogmaals het gevoel dingen niet goed genoeg te doen. Ik ging opnieuw naar een praktijkondersteuner en ook deze kletste ik met gemak onder de tafel. Probleem opgelost, er was "niets"aan de hand.

Jarenlang sukkelde ik zo verder, ups en downs, huilbuien en lachbuien wisselde zich af. Ik wilde keihard werken, 40 uur in een huisartsenpraktijk, op de avonden en in de weekenden gaf ik dansles of trainde ik zelf. Ik had nog 1 avond vrijgepland, maar al gauw plande ik die ook vol. Ik was altijd maar bezig. Werken, in de pauze gaan trainen, terugkomen en doorwerken, naar huis om te eten, trainen of lesgeven tot een uurtje of 11 en dan weer naar huis om te slapen en de volgende dag hetzelfde riedeltje.

Ik was moe maar kon het niet toegeven, het was me te veel maar dat mocht ik niet zeggen. Ik moest en zou bewijzen dat ik hard kon werken en dat ik er toe deed. Ik wilde belangrijk zijn, ik wilde gezien worden.

Tijdens mijn derde zwangerschap stortte ik volledig in. De combinatie van zwangerschap, een enorm strenge kritische kant en het gevoel dat ik er niet meer toe deed, ik niet meer belangrijk was, eiste zijn tol.

Ik ben naar de huisarts gegaan, ik heb daar verteld hoe ik me voelde, dat ik problemen met eten had ontwikkeld om zo om te kunnen gaan met de wisselende gevoelens en emoties die er speelde. 

Mijn eetstoornis werd behandeld maar ik kwam niet onder mijn depressie uit zonder extra hulp. Ik kreeg medicatie om mijn gevoelens iets stabieler te krijgen. Het hielp. 

Maar... daar komt de grote maar.... Het slikken van medicatie maakte me wederom onzeker, ik voelde het als falen, waarom konden andere mensen "gewoon" gelukkig zijn en had ik enorm veel medicatie nodig om me "oke"te voelen. Ik had echt alles wat ik vroeger maar kon dromen. Een lieve man, een mooi huis, een baan dat ik leuk vond, drie jongens en later nog een dochtertje erbij. Waarom was ik niet gelukkig??

En nu naar het nu: Ik ben door cardiologische afwijkingen (hart) en afwijkende bloedwaarden moeten stoppen met de medicatie.  Eerst eentje en twee weken later ook de ander. Niet langzaam en rustig kunnen afbouwen maar snel, zodat de cardioloog en de internist ook de afwijkingen kunnen opvolgen.

Het doet wel wat met je, ik ben een beetje uit balans. Voel veel meer emoties en de gedachtenstroom is volledig op gang gekomen. Ik voel me even niet lekker in mijn lijf en in mijn hoofd. Ik heb weer het gevoel dat ik tekortschiet op allerlei vlakken en niet sterk genoeg ben.

Op mijn eetgedrag heeft het geen invloed. Ik probeer daar nu niet in terug te vallen, want dat brengt me alleen maar verder van mijn doelen en dromen af. Ik heb me vaak afgevraagd wat nu de kip is en wat nu het ei? Kreeg ik een eetstoornis als coping voor mijn depressieve en minderwaardigheidsgevoelens? Of kreeg ik de depressie door het rommelen met eten?

Het voelt voor mij enorm kwetsbaar om dit te schrijven. Nogmaals ik ben niet perse de meest zekere persoon op deze aarde. Ik wil ontzettend graag meedoen in de maatschappij, werk doen wat ik leuk vind en wat bij mij past. Wat en hoe dat gaat lopen weet ik niet, maar dromen mag toch?