Ik was gisteren een beetje aan het scrollen door m’n Instagram en kwam een verhaal tegen van een meisje dat ontzettend aan het worstelen was met een een restrictieve eetstoornis. Het meisje had zwaar ondergewicht, haar lichaam had het zwaar, zij had het mentaal zwaar. Ze was verdrietig. Ze zat in een kliniek voor eetstoornissen en was aan het vertellen dat ze BESCHULDIGT werd van het hebben van een eetbui. Beschuldigt, alsof het een misdaad was. Het meisje had het overigens niet eens gedaan want dat “gedrag “ had ze moeten afleren, dat mocht niet.

Ik werd boos, verdrietig en teleurgesteld. Hoe kan het dat klinieken alle “eetbuien “ over één kam scheren. Hoe kan het dat klinieken nog steeds denken dat je een restrictieve eetstoornis kunt verslaan met nog meer restrictie. Hoe kan het dat sommige klinieken nog steeds roepen dat je eetbuien moet voorkomen, moet vermijden, de drang moet uitzitten. Een lichaam wat het zwaar heeft, een lichaam wat probeert om in leven te blijven heeft eten nodig, schreeuwt om eten. Waarom zou je iemand die er fysiek zo zwaar aan toe is, eten ontzeggen!

Ik begrijp dat er ook eetbuistoornissen zijn, dat dit iets is waar ook zeker aandacht voor mag zijn. Maar hoe groot is de kans dat iemand die zo ontzettend diep in een restrictieve eetstoornis zit, zo zwaar ondergewicht heeft daadwerkelijk een eetbuistoornis heeft. En dan nog... stel ze zou dat ontwikkelen: is het dan niet belangrijker dat ze eerst uit de gevarenzone is qua fysieke staat voordat je dat “probleem” aanpakt.

Eetbuien zijn vaak een gevolg van restrictie, een reactie op honger: hoe kun je iemand die honger heeft, eten ontzeggen? En er dan ook nog voor kunnen staan dat ze een leven zonder eetregels kunnen leven?

Eten is een van de basale lichaamsbehoefte, net als plassen, ademen. Mag iemand die even niet voldoende zuurstof heeft gehad dan ook niet de schade inhalen door sneller te ademen? Hebben we daar ook geen vertrouwen in dat het lichaam dit vanzelf weer normaliseert? Waarom zijn er nog steeds klinieken die alle vormen van eetstoornissen op dezelfde manier benaderen? We zijn allemaal uniek, allemaal anders en verdienen het ook om zo behandeld te worden!

Misschien kunnen we eens verder kijken dan alleen het woord “eetbui”, misschien kunnen we de negatieve lading er eens vanaf halen! Niet alle eetbuien zijn slecht, niet verkeerd! Als het het nodig hebt omdat je lichaam schreeuwt om voeding, als je het nodig hebt om je lichaam te voorzien van energie om gewoon in leven te blijven: waarom zouden we dit dan in godsnaam als iets slechts bestempelen. Ik heb het hier dus over eetbuien tijdens een restrictieve eetstoornis. Natuurlijk heb je ook emotionele eetbuien of om je gevoel te dempen: maar zelfs die moet je niet zo aanpakken. Kijk eens wat er onder zit? Kijk eens wat er aan de hand is voordat je iets bestempeld als: mag niet, doen we niet, is verboden!