Moederschap en psychische problematiek

Voordat ik deze blog verder schrijf wil ik één ding heel duidelijk stellen. Mijn gezin is niet de oorzaak van mijn psychische problemen, sterker nog, zij zijn de reden dat ik het nooit heb opgegeven. Hoe vaak ik al heb gehoord dat het tempo waarin we kinderen hebben gekregen of de hoeveelheid kinderen die we gekregen hebben een oorzaak is van mijn problemen, zijn niet eens meer op één hand te tellen. Dat is gewoon complete bullshit. Mijn gezin is altijd de reden geweest dat ik keer na keer weer opstond nadat ik op mijn smoel was gegaan, keer op keer probeerde om weer een trede hoger te stappen nadat ik er een paar gezakt was. Voor mijn gezin heb ik de strijd nooit opgegeven, ben ik blijven vechten en zij zijn voor mij nooit de reden geweest dat ik psychische problemen ontwikkeld heb. Zij hebben me juist laten inzien dat ik mocht veranderen, moest veranderen. Ik moest minder streng zijn voor mezelf om weer te kunnen genieten van de kleine dingen in het leven. 

Mijn psychische kwetsbaarheid zit er al van vroeger in. Ik kan me niet anders herinneren dan dat ik last had van een kritische kant, een enorme onzekerheid en aanpasbaarheid naar anderen toe. Ik kan me niet anders herinneren dan dat ik me minder voelde dan de mensen om me heen, dat ik het gevoel had dat ik me moest veranderen om aardig gevonden te worden. Is daar iemand schuld aan? Nee, ik heb, zeker in mijn klinische periode, vaak moeten zoeken naar de oorzaak van mijn problemen. Die oorzaak werd ook wel gevonden door een verzameling van gebeurtenissen in mijn kindertijd. Aangezien mijn vader in 2012 is overleden werd mijn moeder de boeman. Zij werd, voor haar gevoel, aangevallen en belast met een stapel aan "fouten" in mijn jeugd. Ik heb een hele periode veel boosheid en verdriet naar mam toe gevoeld, zeker na de gesprekken samen waar we samen niet echt op één lijn uitkwamen. Die boosheid is weg. Ik ben zelf ook moeder, ik zal zelf ook fouten maken, dingen niet goed aanpakken maar ik weet dat ik het met de juiste bedoelingen probeer, zo hebben mijn ouders dat ook gedaan. Is het helemaal gelukt? Ja en nee, ik heb "last" van dingen waar mijn broers of zussen misschien geen problemen mee hebben. Ik heb dingen ervaren die iemand anders misschien anders had geïnterpreteerd. Ik ben altijd extreem gevoelig geweest, trek me problemen van anderen enorm aan en voel ook altijd de emotie van anderen alsof het van mezelf is. 

Ik heb geen zin meer om de reden te zoeken van mijn problemen. Ik wil de handvaten zoeken die er voor zorgen dat ik in mijn toekomst weet hoe ik met mijn kwetsbaarheid moet omgaan, hoe ik mezelf kan beschermen tegen destructieve gedachten. Ik zou niet willen dat mijn moeder er over een aantal jaar tussenuit piept en er nog steeds een hoop spanning tussen ons hangt. Mijn ouders hebben hun best gedaan, net als dat ik doe voor mijn kinderen. Ik moet de eerste ouders die geen fouten maken nog vinden. Ik vergeef het mijn ouders, ik vergeet het niet. Ik mag er aan werken, ik mag het allemaal een plekje geven maar ik  blijf niet langer boos of teleurgesteld. Niet naar mijn ouders toe, niet naar anderen toe, ook niet naar mezelf toe. Ik vergeef mezelf ook dat ik het moeilijk heb gehad, diep ben gevallen en ik ben trots op mezelf dat ik uit het ontzettend diepe en donkere gat ben geklommen om mijn problemen aan te kijken en ze te verwerken.

Mam, als je dit leest, Ik hou van je.