Onderliggende problematiek

Ik ben de eerste die altijd roept een eetstoornis slechts een symptoom is, een symptoom van problemen die je niet kon benoemen of kon oplossen. Ik weet dat ik ooit ben begonnen met lijnen omdat ik een keer te horen had gekregen dat ik na mijn zwangerschap wel wat voller was gebleven. Dat was overigens niet negatief bedoeld maar het zette me me wel aan het denken. De dieetcultuur heerste toen ook al overal, ook op mijn werk. De ene na de andere lette op het eten dus voor mij was het makkelijk om hier op mee te varen. Waar anderen het lijnen moeilijk vonden ging het mij goed af, te goed. Ik had eindelijk iets gevonden waar ik goed in was, ik kreeg er een kick van en ik kon niet meer stoppen. Meer eten ging gepaard met schuldgevoel en spijt en die vermeed ik liever. Liever honger dan spijt en schuldgevoel. Ik heb al vanaf mijn kinderjaren het gevoel gehad nergens bij te horen, niet speciaal genoeg te zijn, te gevoelig, te emotioneel. Ik heb me altijd raar gevoeld. Door mijzelf te verdoven van gevoelens door te weinig eten hoefde ik dat allemaal even niet meer te voelen. Ik ging door als een sneltrein. Ik was altijd maar bezig met vanalles en nog wat, alles om maar niet stil te hoeven staan en te voelen. Na mijn opname in de kliniek had ik mijn kamerdeur nog niet gesloten en ik was alweer bezig met werk, het gezin en het huishouden. Rusten was voor mij geen optie. Dat betekende dat er tijd was om na te denken, tijd om te piekeren en tijd om te malen. Door, door en door was mijn overlevingsmechanisme geworden. Tot nu... Mijn eetstoornis ben ik de baas geworden en nu..... Moet ik echt gaan werken aan de problemen waar het ooit mee begonnen is. Ik heb getwijfeld of ik het zou schrijven, ik heb getwijfeld of dit aan mijn geloofwaardigheid zou knagen maar ik voel toch dat ik dit  mag delen. Iedereen heeft kwetsbaarheden, iedereen heeft het moeilijk met sommige takken van het leven. Niemand is 100% gelukkig, vrolijk en blij met ieder aspect van zijn of haar leven. Ik ook niet. Ik heb heel veel om dankbaar voor te zijn, heel veel om blij van te worden maar toch heb ik mijn rugzakje met oude problemen nog bij me en moet dit rugzakje uitgepakt worden, bekeken worden en beoordeeld worden op welke onderdelen ik weg kan doen. 

Ik ben een mens, ik ben kwetsbaar en ik hoef me hier niet voor te schamen. Jij ook niet. Hulp vragen is niet zwak, dat is sterk. Zoals me de afgelopen dagen meerdere keren is gezegd ga ik dit ook met jullie delen: Stilstaan is niet slecht. Het geeft je de tijd om te bedenken welke kant je op wilt bewegen. Ik ben kwetsbaar, ben jij ook kwetsbaar?