Fearfoods

Fearfoods

Niet iedereen met een restrictieve eetstoornis heeft fearfoods, maar het overgrote deel wel. Wat zijn fearfoods? Voor iemand die geen eetstoornis heeft of heeft gehad is een moeilijk voor te stellen iets. Fearfoods zijn voedingsmiddelen waar je bang voor bent, niet durft te eten en niet van jezelf (of van de eetstoornis) mag eten. Bijna iedereen met een restrictieve eetstoornis heeft een lijstje van producten of producten die niet "veilig" zijn. Dit zijn vaak voedingsmiddelen die hoog in calorieën, suiker of vet zijn, maar soms zijn dit juist de middelen die je vroeger lekker vond of vallen ze gewoon in een categorie zoals tussendoortjes. Ik had een enorme lijst. Ik vermeed die producten kost wat kost en maakte een enorm drama als ik ze niet kon vermijden. Ik moest er heel goed over nadenken hoe ik deze voedingsmiddelen wel weer kon toelaten in mijn leven. Mijn fearfoods waren gebaseerd op calorieën, onnodige calorieën ook wel. Ik kon toch prima leven zonder die producten? Ik kon best mijn leven leiden zonder chocolade of toetjes in mijn eetmenu? Ik wist dat ik dat kon, maar ik wist ook dat ik dat niet wilde. Het probleem met fearfoods is dat je er steeds meer bijkrijgt als je ze niet gaat aanpakken. Een eetstoornis is namelijk nooit tevreden, het kan altijd minder en minder tot op de dag dat je echt weinig variatie meer over hebt. Ik moest gaan onderzoeken waarom ik bang was voor die voedingsmiddelen. Waarom was ik bang voor chocolade? voor toetjes? voor chips?  Het kwam allemaal neer op een angst om aan te komen in gewicht. Mijn eetstoornis maakte mij wijs dat ik nooit meer zou stoppen met eten, dat ik enorm aan zou komen, dat mensen me niet meer mooi of aardig zouden vinden als ik aankwam, dat ik faalde als ik lekker eten niet kon weerstaan. Tijdens de eerste lockdown heb ik mijn lijstje aangepakt. Ik moest mezelf vertellen dat ik niet "afgewezen" ging worden voor mijn gewicht.  Mensen die mij aardig vinden, leuk vinden of met mij om willen gaan, doen dat niet vanwege maatje X in mijn kleding of getal Y op de weegschaal. Die doen dat vanwege mijn persoonlijkheid, vanwege mijn karakter, niet voor de verpakking waar mijn echte ik in zit. Ik kon inderdaad prima leven op een beperkt menu maar ik WILDE dat niet. Ik wilde helemaal vrij zijn, mijn dagen niet meer rondom eten te hoeven plannen. Eten moest een bijzaak worden, geen hoofdzaak, niet het belangrijkste onderdeel van een dag. Ik wilde weer naar feestjes en verjaardagen toe kunnen gaan (na de lockdown uiteraard) zonder bang te moeten zijn of mijn eetstoornis dan moeilijk ging doen. Ik wilde weer Britt zijn. Eten waar ik zin in had, doen waar ik zin in had. Ik en niet de eetstoornis.  Ik hoefde ze niet allemaal stuk voor stuk te doen. Ik moest werken aan mijn angst om aan te komen. Ik moest onderzoeken voor mezelf waarom ik dacht dat mensen me gingen afwijzen voor mijn gewicht? Ik heb de eerste tijd gedaan alsof ik aankomen niet erg vond, tegen mezelf gezegd dat ik niet bang was om aan te komen, tegen de spiegel gezegd dat ik niet bang was om aan te komen. Keer op keer, ook al wist ik dit niet zeker. Ik ging mijn eigen hoofd overtuigen dat ik niet bang was. Hoe vaker ik dit deed, hoe meer ik er zelf in ging geloven. De stappen die je daarin maakt zijn klein, zijn soms niet eens te merken totdat je op een dag bedenkt dat je eigenlijk niet eens meer weet wat je gegeten hebt door de dag, niet eens meer bezig bent geweest met het tellen van calorieën of de angst voor het getal op de weegschaal. Dat je niet meer nadenkt of je vlak voor je maaltijd nog een koekje eet omdat je eigenlijk niet meer kunt wachten tot het eten klaar is. Dat is herstel. Jezelf overtuigen dat je het kunt, dat je niet bang bent en dat je je niet uit het veld laat slaan door een eetstoornisgedachte.  Herstel gaat met vallen en opstaan, het gaat niet om het vallen maar over of je weer kunt opstaan. 

Heb je hulp nodig met opstaan? Wil je samen aan de slag om je lijstje kleiner en kleiner te maken? Wil je toewerken naar een leven zonder regels rondom eten en bewegen? Zoek hulp, neem mijn hand, neem de hand van iemand anders. Hulp vragen vraagt kracht en moed maar is zeker geen punt van falen. Ik ben geen superheld, geen extra sterk persoon, ik ben gewoon een vrouw die er klaar mee was. Ik weet zeker dat als ik het kan, dat jij het ook kunt. Neem mijn hand en we doen het samen....