Samen eten/ genieten
Eten en eetstoornissen zijn vaak elkaars grootste vijand. Voor mezelf, en waarschijnlijk ook voor veel andere mensen met een eetstoornis, zijn eetmomenten vaak een grote uitlokker van stress. Toch zijn voor mij niet alle eetmomenten even stressvol.
Er zijn dagen waar ik enorm worstel met eten en elke hap een gevecht is. Dit zijn vaak de dagen dat ik me niet goed in mijn vel voel of de dagen waar ik een ‘onproductieve’ dag heb gehad en ter gevolge met heel veel schuldgevoelens zit opgescheept. Restrictie is op deze dagen mijn manier van coping geworden. Wanneer ik mijn eetstoornisgedachten tegenga, door bijvoorbeeld iets meer te eten dan ik mezelf toelaat, doet de eetstoornis zijn uiterste best om mij hier erg slecht over te doen voelen. Op mijn "slechtere" dagen heb ik daardoor soms de moed en kracht niet meer om tegen de stem in te gaan, en is het zo veel simpeler om er toch gewoonweg aan toe te geven. Waarom zou ik mezelf nog slechter proberen doen voelen?
Toch hoeft niet elk eetmoment lastig te zijn. Op dit moment zijn deze momenten nog in de minderheid, maar elke keer herinneren ze me eraan om door te gaan. Door door te bijten zal het eten steeds makkelijker worden en zullen deze momenten niet langer meer tot de minderheid behoren.
Er zijn ook dagen waar ik opsta met bakken vol motivatie en eten precies "makkelijker” gaat. Zo heb ik weleens een dag waar er allerlei leuken dingen gepland staan en waardoor het eten voor even naar de achtergrond verdwijnt.
Een van deze momentjes is voor mij het afspreken met vrienden. In coronatijden zijn deze momenten natuurlijk niet meer zo vanzelfsprekend, maar alsnog zijn deze binnen mijn herstel één van de belangrijkste lichtpuntjes.
Wanneer je met vrienden afspreek staat lekker eten en samen genieten van eten vaak in de kijker. Twee dingen die erg lastig en uitdagend kunnen zijn. Eten zou dan juist iets geweldig moeten zijn, maar op momenten waar ik erg diep in de eetstoornis zat, waren deze momenten een complete hel. Op het moment heb ik op voorhand van zulke activiteiten vaak nog angsten maar ik probeer mezelf dan te herinneren aan wat voor mij het belangrijkste is:
Genieten en leven in het moment en genieten en je volledig richten op het gezelschap.
Wanneer het moment dan eenmaal daar is, ga ik uitdagingen "makkelijker" aan. Mijn vrienden kunnen me dan afleiden en ik kan bepaalde dingen, waar ik normaal verschrikkelijke angst bij zou voelen, eten zonder deze angst te voelen. Het lijkt op dat moment zo simpel en voelt zo bevrijdend!
Op deze momenten realiseer ik me vaak hoe het leven zou moeten zijn. Eten hoort simpel te zijn en ik zou alles kunnen eten zonder er uren over te hoeven nadenken. Spijtig genoeg is het allemaal zo simpel niet… Er bestaat niet zoiets als een quick-fix. Ik ga niet van de een op andere dag opstaan en opeens ‘normaal’ kunnen eten. Herstel is een proces!
De momentjes die ik eerder beschreef en soortgelijke momentjes zijn in dit proces zo belangrijk! Ik probeer er dan ook elke keer opnieuw met volle teugen van te genieten, profiteer ervan om lastige uitdagingen toch aan te gaan en laat deze momenten me motiveren. Herstel is het zo waard!
“I’m not telling you it is going to be easy, I’m telling you it’s going to be worth it!”
Reactie plaatsen
Reacties