Spijt

Bijna 6 jaar lang heb ik geworsteld met een eetstoornis, Mijn hele leven worstel ik al met ontzettend strenge gedachten over mezelf. Ik denk constant dat ik harder moet werken, meer mijn best moet doen, niet slim genoeg, niet mooi genoeg, niet creatief genoeg ben. ik vergelijk me al met anderen vanaf een klein meisje. Ik zette anderen op een voetstuk en mezelf cijferde ik volledig weg. Ik deed wat anderen van me vroegen, kleedde me zoals anderen het mooi vonden, had mijn haren gedaan zoals anderen het gezegd hadden. Ik was mezelf volledig kwijt. De eetstoornis gaf me een stukje veiligheid, controle en gaf me het gevoel dat ik ergens goed in was. Waar anderen probeerde te lijnen maar het niet lukte, kon ik het volhouden, het niet of nauwelijks eten. 

Het was schijnveiligheid, schijn-controle... Ik was toch niet goed genoeg, ook niet voor de eetstoornis. ik was mezelf en mijn inzicht in mijn eigen kwaliteiten uit het oog verloren, wist niet meer wat ik nog leuk vond om te doen, waar ik energie van kreeg, waar ik van kon genieten.

Ik ben veel kwijtgeraakt door vast te houden aan de eetstoornis. Vrienden die mijn "gezeik" beu waren, vrienden die heet niet konden aanzien hoe ik bleef luisteren naar de eetstoornis, familiebanden die onder spanning kwamen te staan.

Ook heeft mijn eetstoornis mooie momenten verpest. Ik was alleen maar met mezelf bezig en had totaal niet door dat de wereld om me heen gewoon doorleefde en niet stopte voor mij.

Over 9 dagen word ik 32 (ja oud he) en na dat ik jarenlang het goede voornemen heb gehad om het anders te gaan doen, maar het uiteindelijk toch niet durfde, heb ik nu voor het eerst het gevoel dat ik dit wel kan waarmaken. Ik ben sterker dan de eetstoornis, ik heb hem niet meer nodig. Ik kan zeggen wat ik voel, waar ik tegen aan loop, waar ik mee zit en ik hoef dit niet te communiceren via mijn eetstoornis. Ik moet zeker nog leren hoe ik mijn gevoel kan omarmen, kan accepteren en het niet hoef te verdoven. Stapje voor stapje, met goede begeleiding, kom ik daar wel. 

Ik kan de tijd helaas niet meer terugdraaien. Kon ik dat maar, dan deed ik dingen echt heel anders. Maar daarover blijven denken gaat me ook geen stap dichterbij geluk brengen. Vooruit kijken, niet achterom....