Eten met een eetstoornis

Eten met een eetstoornis

Hoe kan eenzelfde meisje zo geobsedeerd zijn en tegelijkertijd zo bang zijn voor eten? Wanneer kwam ik op dat punt waar eten niet langer gewoon brandstof was, maar de uitlokker van zoveel paniek en piekergedachten? Wanneer werd het woord eten voor mij zo negatief beladen? Het werd opeens geassocieerd met angst, vet, aankomen, en zo kan ik nog wel even doorgaan.  

Eten had voorheen voor mij nooit een negatieve connotatie. Eten was gewoon eten. Het stond voor gezelligheid, genieten, lachen, samenhorigheid, enzovoort. Deze positieve connotaties worden nu steeds vaker overschaduwt door de negatieve connotaties, zeker wanneer ik me op men slechts voel. 

Terwijl ik dit schrijf ben ik (tegen de wil van de eetstoornis in) een bakje chips aan het eten. Recovery win! Of toch niet… Eigenlijk zou ik op dit moment het liefst een volledige zak chips willen verorberen, maar om tot een compromis te komen met de eetstoornis nam ik maar een handje vol. 

Voor mij zie ik niet zomaar een bakje chips. Nee, ik zie cijfers. Ik eet ook niet zomaar een bakje chips. Ik bereken of dit binnen mijn dagelijkse calorie-inname past, voor me een visuele representatie van alles wat ik die dag al gegeten heb. Waarschijnlijk plan ik tegelijkertijd ook even in wat ik vandaag nog mag eten. Als het allemaal past, PRIMA! Zo niet, Paniek!

Dit is hoe ik elke dag eet, hoe ik elke hap reeds heb geëvalueerd alvorens hem in mijn mond te steken. Je zou denken dat dit heel veel concentratie en energie kost, en dit doet het ook, maar toch voel ik tegelijkertijd de nood om mezelf continu af te leiden. Gewoon niets doen tijdens een maaltijd zit er voor mij niet in. Tijdens het eten kijk ik daarom een serie, maak ik een kruiswoordraadsel, … Dit enkel om het eten zo lang mogelijk te rekken. Zodat ik er langer over doe om te eten, zodat het eten een ‘speciaal’ en ‘waardevol’ moment is en zodat ik niet alles meteen naar binnen schrok. Allemaal eetgestoord gedrag…

En niet enkel tijdens het eten malen mijn hersenen over eten, 24/7 staat mijn brein op stand-by. 24/7 denken aan eten (en natuurlijk ook aan niet eten), plannen wanneer ik mag en niet mag eten, een continu mentaal hongergevoel, …

Fysieke hongersignalen ontvang ik amper door mijn autisme, maar mijn mentale hongersignalen zijn sterker dan ooit. Iedereen kent het denk ik wel, je zit ‘s avonds in de zetel en krijgt een “goestingske” (zoals we het zeggen in Antwerpen). Je staat op uit je zetel, neemt dat stukje chocolade en dat “goestingske” verdwijnt. Wel, door de dag heen heb ik gemakkelijk 100 van deze “goestingskes” en deze verdwijnen ook niet zomaar. Als ik er eentje heb bevredigd staat er al meteen een volgende klaar.  Vermoeiend he?

Dit is dan ook meteen de voornaamste reden waarom ik zo graag van deze roteetstoornis af wil! Al deze gedachten recht in de prullenbak kieperen en terug ruimte krijgen om te denken aan andere dingen. Niet meer 24/7 bezig zijn met eten maar opnieuw ruimte vrijmaken voor vrienden, school, passies, dromen, enzovoort. Maar hoe geraak ik hieruit? Geraak ik hier überhaupt ooit nog wel uit? Deze vragen stel ik me elke dag, en ik weet maar al te goed het antwoord op deze vragen: 

Ja, ik kan hieruit geraken. Ja, ik kan hiervan herstellen. Misschien geloof ik het af en toe zelf niet meer toch is het mogelijk! Hoe? Wel, hiervoor is er maar één antwoord: ETEN…

Met heel veel research achter de kiezen weet ik precies wat ik moet doen. Kort samengevat moet ik toegeven aan alle hongersignalen, zowel de fysieke als de mentale, en “All-in” gaan. Hierdoor zal mijn lichaam eindelijk beseffen dat het niet meer in overlevingsmode moet gaan en dat het toegang zal hebben tot alles wat het maar verlangd op het moment dat het dat wil. Hierdoor zal de extreme honger stillaan vanzelf verdwijnen. Klinkt simpel niet? 

Eigenlijk is het inderdaad erg simpel, de enige stap die ik moet zetten is eten! Toch is het voor mij niet zo simpel. Hoe graag ik ook “All-in” wil gaan en hoeveel motivatie ik op het moment ook bezit, het lukt me niet om aan al mijn cravings toe te geven… Te veel paniek en stress houdt me elke keer opnieuw tegen om de grote sprong te wagen. Maar toch heb ik mezelf voorgenomen dat dit is wat ik wil. Ik wil gaan voor volledig herstel en “All-in” gaan is voor mij de enige manier waarop ik dit doel kan verwezenlijken, ook al klinkt dit alles op dit moment zo beangstigend. Deze komende weken zal ik dan ook elke dag opnieuw vechten tot ik eindelijk sterk genoeg ben om de eetstoornis voor eeuwig vaarwel te zeggen! 

“You can do anything you put your mind to!”