All in?

                                  To go "all-in"or not to go "all-in"?

Al heel de dag dwaalt deze vraag rond in men hoofd. Zou ik ‘all-in’ gaan of niet? Hier zit ik dan weer, twijfelend of ik nu wel of niet dat ‘extra'tje’ mag of moet eten (note to future self: Dit extra'tje was een appelsien, ja je hoort het goed een *ing appelsien…, oké on with the story). 

 “Neen eet het niet, je bent toch nog hellemaal niet all-in?. Je hebt vandaag je eetlijst gevolgd en misschien zelfs overschreden, je gaat dan toch zeker niet nog iets extra nemen?”. Maar waarom zou ik niet gewoon ‘all-in’ gaan? Waarom zou ik niet gewoon in het hier en nu de grote sprong wagen? Waarom zou ik niet gewoon nu meteen recht staan en nemen waar ik zo naar smacht? 

Wat zou het nu concreet inhouden voor me mocht ik “all-in” gaan? “All-in” gaan betekent simpelweg dat je eet tot je je voldaan voelt, tot je geen hongergevoel meer hebt. Dit hongergevoel kan zowel mentaal als fysiek zijn. Je maag knort, je eet iets. Je voelt je wat slapjes, je eet iets. Je denkt aan dat lekkere stukje taart dat je in de ijskast hebt liggen, je eet het. Je eet wat je wil, hoeveel je wil en wanneer je wil! “All-in” recovery houdt ook in dat je oude eetgestoorde gedragen volledig loslaat. Dit betekent voor velen dan ook het volledig stopzetten van sport en beweging. Dit deeltje van “all-in” zal ik hierin echter niet bespreken omdat dit voor mezelf nog steeds erg gevoelig ligt. Wanneer men “all-in” gaat legt men vaak een minimum aantal calorieën op die je op een dag zult moeten eten. Deze ligt op MINIMUM 2500 calorieën. Voor veel mensen met een eetstoornis (en waarschijnlijk ook mensen zonder een eetstoornis) zal dit cijfer hen meteen erg afschrikken. Wanneer je van een restrictief eetpatroon komt lijkt dit namelijk erg veel, ook voor mezelf. Toch is dit het minimum dat mijn lichaam zal nodig hebben om te herstellen, ookal geloof ik dit zelf nog steeds niet. En dan nog, dit is het MINIMUM. Ik herhaal, het MINIMUM. Je lichaam zal dus waarschijnlijk nog veel meer nodig hebben en nog veel meer van je vragen, vaak in de vorm van extreme honger. 

Toen ikzelf al deze informatie over herstel en “all-in” heb opgezocht en vergeleken leek het mij evident om gewoon deze aanpak te volgen. Alleszins… Mijn gezonde brein vindt dit evident. De feiten en resultaten te vinden op internet liegen er niet om. De resultaten zijn veelbelovend. Toch is mijn eetgestoorde brein het hier niet mee eens. Wat houd me dan precies tegen om “all-in” te gaan?

Laten we om te starten maar eens voor de verandering beginnen met de positieve kant van het verhaal. Wat zijn voor mij de redenen om wel “all-in” te gaan?: 

• Vrijheid krijgen om te eten wat ik wil, hoeveel ik wil en wanneer ik het wil (obviously). 
• Niet meer continu calorieën tellen en maaltijden hoeven te plannen.
• Mijn metabolisme opnieuw herstellen en een boost geven. Dit zal er ook nog eens voor zorgen dat ik meer zal verbranden en dus bijgevolg meer zal kunnen eten zonder aan te komen. Hier even een disclaimer: aankomen is niet de vijand, maar dit is toch wel even mooi meegenomen, niet?
• Veel kunnen eten en mezelf op elk moment toestaan om veel te eten!
• Eindelijk durven en kunnen toegeven aan mijn (vaak extreme) mentale honger. 
• Fear foods uitdagen en een neutralere houding krijgen tegenover deze fear foods.
• Minder denken/ piekeren over eten en niet eten. Niet meer continu denken aan eten. 

• Aankomen in gewicht en ter gevolg meer spieren kunnen opbouwen en sterker worden. 
• Weer een normaal eetpatroon ontwikkelen. 

• Volledig herstellen van de eetstoornis. Op een punt komen waar de eetstoornis niet langer de controle over me heeft. Hierbij kan ik ook nog eens veel sub-redenen opnoemen waarom ik zou willen herstellen van de eetstoornis. Hierbij geef ik enkele voorbeelden:

• Gezondheid: het niet continu koud hebben, niet continu haaruitval hebben, …
• Vriendschappen
• Doelen
• Dromen
• School
• …

Ik kan duidelijk veel redenen opnoemen waarom ik gewoon de stap zou zetten naar de “all-in” journey, maar wat houd me dan juist tegen? Hier zijn enkele dingen die me tegenhouden om “all-in” te gaan:

• De angst om aan te komen, ook al komt aankomen ook terug als een reden om juist wel ‘all-in’ te gaan. Ik weet dat het waarschijnlijk erg tegendraads klinkt maar laten we het zo stellen: Vanuit het gezonde brein kan ik aankomen zien als iets positiefs, namelijk het aankomen in spiermassa. Maar toch blijft de negatieve connotatie van aankomen aanwezig. Dit is dan vooral de angst om die ‘platte’ buik te verliezen, breder te worden of dat maatje meer te krijgen. 
• De angst om ‘gewoon’ te eten. Hierbij komt ook noch eens de irrationele angst voor calorieën kijken. Voor mij is boven een x aantal calorieën eten ‘verschrikkelijk’ en ‘abnormaal’. Het eten van meer dan dit aantal calorieën lijkt voor mij dan ook onrealistisch, onmogelijk en simpelweg volledig absurd.
• Angst om mijn vooruitgang en lichaam te verliezen.
• Angst om de controle volledig te verliezen en niet meer te kunnen stoppen met eten. 
• Niet geloven dat ik ooit mijn hongergevoel zal gereguleerd krijgen en bang zijn nooit een voldaan gevoel te voelen. 
• Angst om beoordeeld en raar bekeken te worden door anderen. Vaak durf ik niet meer te eten omdat dit niet ‘normaal’ is en omdat niemand dit doet. Andere zullen me daarom dus misschien ‘raar’ of een ‘vreetzak’ vinden.
• Angst om anders bekeken te worden door vrienden en bekenden. 
• Angst om minder ‘aantrekkelijk’ gevonden te worden.
• Angst om tot op een bepaalde hoogte te slagen in mijn “all-in” recovery maar gaandeweg toch terug te krabbelen en opnieuw volledig terug te vallen op de eetstoornis.

Hierbij ook enkele gedachten die me hierbij bellemeren:

• “Waarom zou ik “all-in” gaan? Mijn eetlijst is toch meer dan genoeg?”
• “Ik kan of mag niet “all-in” gaan ik zit reeds op een gezond gewicht.”

Zoals je kan zien zijn er voor mij ongeveer evenveel voordelen als nadelen verbonden aan “all-in” gaan. Toch zijn veel van deze nadelen verbonden aan de eetstoornis en kan ik deze vaak rationaliseren. Zo zal aankomen waarschijnlijk iets onvermijdelijk zijn wanneer ik “all-in” ga, maar waarom is gewicht belangrijk? Gewicht is toch maar een nummer en mijn lichaam is toch het minst belangrijk aan mezelf? 

Zullen mijn vrienden, familie, enzovoort mij werkelijk anders gaan bekijken? Waarschijnlijk niet en als dit wel zo zou zijn, dan zijn deze mensen het waarschijnlijk niet waard om een plaatsje in jouw leven in te nemen. En hier is ook nogeens één simpele oplossing voor. Laat deze mensen gewoon vallen! De enige persoon die jij echt nodig hebt is jezelf. Jij moet van jezelf houden en jij moet je goed in je vel voelen. Spijtig genoeg ben jij daarom ook de enige die de stap om ‘all-in’ te gaan kan zetten. Niemand kan dit voor jouw doen. 

Ik zal zelf de diepe sprong moeten wagen en ik zal zelf de keuze moeten maken…. Kies ik voor herstel of semi-herstel? To go ‘all-in’ or to not go ‘all in’…