Sporten in herstel

Sporten in herstel

Sporten, beweging, fitness of hoe je het ook wilt verwoorden, wordt in de huidige maatschappij erg aangemoedigd. “Sporten is gezond!”

Maar wat als dit sporten plots niet meer gezond wordt? Wat als je heel je leven aangemoedigd en overtuigd bent geworden dat je moet sporten en je nu opeens wordt gezegd dat je volledig moet stoppen met sporten? Wat als sporten opeens in de weg komt te staan van je herstel?

Als kind heb ik altijd wat ‘overgewicht’ gehad en daar werd ik maar al te vaak aan herinnerd. Ik werd op school gepest omwille van men gewicht en bij ieder medisch onderzoek werd er me gezegd: “Thinka, je weegt echt te veel en zult moeten afvallen. Je moet meer gaan sporten!”. Vanaf die dag begon ik beweging en sport dus al te associëren met afvallen en begon ik sport te zien als iets wat ik moest doen om ‘gezond’ en geaccepteerd te worden. Beweging kan inderdaad iets heel gezonds zijn, dat wil ik ook zeker niet ontkennen, maar het moet vooral iets zijn waar je van kunt genieten, anders wordt het heel snel toxic. 

Als kind genoot ik absoluut niet van sport (behalve dansen) en ook de lessen lichamelijke opvoeding waren mijn grootste vijand, totdat ik mijn eetstoornis kreeg. Plots vond ik sport ‘geweldig’ en stond ik bijna elke dag op de loopband of stond ik als een halvegare chrunches, squats, enzovoort te doen in mijn slaapkamer. In het begin van mijn eetstoornis had ik daarbij ook nog eens totaal geen benul van wat nu precies gezond was voor mijn lichaam. Voor mij stond sporten enkel en alleen gelijk aan calorieën verbranden en bijgevolg afvallen. 

Tijdens mijn opname in de eetstoorniskliniek was sporten simpelweg verboden en ook na mijn opname heb ik een lange tijd niet meer aan sport gedaan. Na een workout van 10 minuten was ik al volledig afgemat en ik vond het verschrikkelijk om te doen (ik denk dat veel mensen zichzelf hierin wel zullen herkennen). 

Plotseling kwam er een gigantische opmars van online workouts, sportschema’s en challenges, wat voor mij goed uitkwam want ik wou opnieuw wat afvallen. Maar deze keer was het sporten minder gericht op afvallen, maar juist meer op het opbouwen van spiermassa en sterker worden. Ik begon meer krachtgerichte workouts te doen en kreeg het gevoel dat ik een nieuwe passie had gevonden. Door de coronacrisis kwamen we terecht in een lockdown en mijn dagelijkse workout werd het enige moment van de dag om naar uit te kijken… Ik begon steeds meer resultaat te zien. Ik verloor geleidelijk aan gewicht, werd sterker, kreeg meer uithoudingsvermogen en vond van mezelf dat mijn lichaam er nog nooit zo goed had uitgezien. Ik bleef dus gewoon lekker doorgaan. 

Maar hoe meer ik afviel, hoe sterker de eetstoornis werd. Hierdoor werd het sporten niet langer een fijne tijdsbedrijving, maar een compulsieve handeling. Één dag niet gesport was één dag niet geleefd. Het niet sporten of het hebben van een slechte workout zorgde voor paniek, piekergevoelens, schuldgevoelens en zoveel meer. En dat doet het nog steeds… Ik doe nog bijna elke dag aan sport, ook al weet ik maar al te goed dat ik hiermee zou moeten stoppen en dat het mijn herstel belemmerd.

Toch is het stoppen met sporten zo lastig wanneer er zoveel mensen (en de maatschappij) je vertellen dat dagelijks bewegen ‘noodzakkelijk’ is: “Je moet minstens 10000 stappen per dag zetten!”

Moet je niet gewoon lekker doen wat je zelf wilt? Dat is nu precies wat voor mij zo lastig is… Ik weet niet langer of ik sport voor alle goede redenen en omdat ik ervan geniet of dat ik het doe vanuit de eetstoornis. De grens ertussen is extreem vervaagd. De ene keer kan ik namelijk een workout doen omdat ik het echt wil en omdat ik me energiek en sterk voel. De ander keer voel ik een extreme drang om te sporten, ook al ben ik misschien wel juist erg moe, met de intentie om calorieën te verbranden. Iets neemt me dan volledig over en ik kan mezelf dan niet langer bedwingen.

Sport is mijn coping mechanisme en compensatiemiddel, maar is tegelijkertijd ook een motivatie en bron van ontspanning. Ik kijk enorm op naar allerlei fitness influencers en raak door hen geïnspireerd. Na heel veel research te hebben gedaan en video’s te hebben gekeken weet ik nu maar al te goed dat ik niet goed bezig was en ben door te weinig te eten en mezelf te weinig rust te gunnen. Om aan spieropbouw te kunnen doen moet je namelijk juist heel veel eten! Dit motiveert en helpt me dan ook om meer te eten. 

Toch blijf ik nog steeds erg compulsief sporten…

Ik zit hier zelf ook erg heel erg mee in de knoop. Blijf ik sporten en probeer ik het juist positief in te zetten? Misschien is het ook wel echt een nieuw ontdekte passie van me? Of is het gewoon de eetstoornis die me dit wijsgemaakt?

Misschien moet ik maar gewoon even volledig gewoon stoppen met sporten… Maar kan ik dit wel? Kan ik wel alle vooruitgang die ik over de voorbije maanden heb gemaakt, waar ik zo voor heb gezwoegd, hiervoor riskeren?

Want wat doe je nu als je gezonde beweging niet langer gezond is?