Gastblog door Thinka

“If it feels wrong, then you’re doing it right!”

Al drie jaar lang zit er een een klein ‘duiveltje’ in m'n hoofd. Dit is hoe ik mijn eetstoornis visueel voorstel. Dat stemmetje dat 24/7 in je hoofd zit te schreeuwen. “Doe dit, dat mag niet, je bent niet genoeg,…”. Dat stemmetje dat je continu herinnerd aan het aantal calorieën die in dat koekje zitten of die elke maaltijd een dag van tevoren reeds heeft gepland. 

Dit stemmetje was deel van mezelf geworden. Op een bepaald moment was het zelfs zo luid dat ik niet eens mezelf meer kon horen. Thinka was volledig verdwenen. 

Twee jaar geleden probeerde ik voor het eerst te herstellen en werd ik opgenomen in een eetstoorniskliniek. Ik   leerde er hoe ik het negeren van deze stem onder de knie kon krijgen. Vijf Maanden later ging ik naar huis, ik was nu “expert” geworden in het negeren van deze stem. Alleszins, dat dacht ik toch. De stem was zachter en stond opeens meer op de achtergrond. Er was weer ruimte voor mezelf! Toch bleef het duiveltje aanwezig. Op dat moment nam ik daar genoegen mee. Volledig herstel bestond toch gewoon niet? Ook op het internet en sociale media kwam ik vaak volgende statement tegen: “Een eetstoornis zal nooit verdwijnen, wat je wel kan doen is ermee leren leven!”

Maar hier wil ik toch helemaal geen genoegen mee nemen?

Een paar maanden terug is het duiveltje weer langzaamaan binnen gekropen en ruimte beginnen innemen. Ik was “goed” bezig in mijn herstel, kwam aan en at in mijn ogen gigantische hoeveelheden. Ik werkte op dit moment samen met een diëtiste, maar mijn paniek nam helaas de bovenhand. Ik moest en zou weer afvallen en nam het heft in eigen handen. Ik ging weer in een extreem calorie tekort zitten en begon tegelijkertijd extreem te sporten. Achteraf bekeken was dat punt van paniek het moment dat ik even had moeten doorbijten… Die “gigantische hoeveelheden” waren helemaal niet gigantisch. Het was mijn lichaam die probeerde te herstellen en die de extreme mentale  honger (fysieke honger heb ik nooit echt goed kunnen opmerken omwille van mijn diagnose Autisme) probeerde bij te houden. Ik was het vertrouwen in mijn eigen lichaam verloren. Gelukkig trok ik op tijd aan de alarmbel. 

 Deze keer voelt herstel anders. Met een andere aanpak en betere ondersteuning ga ik de uitdaging opnieuw aan. Ik kijk nog steeds wat sceptisch tegenover volledig herstel, maar weet ook dat dit leven niet het leven is dat ik wil. Is het dan niet het proberen waard? Ik merk dat mijn gezonde brein sterker is dan ooit, maar laat dat nu juist ‘the tricky part’ zijn… 

Beeld jezelf een boksmatch in. Twee tegenstanders in een boksarena die het tegen elkaar opnemen. In de ene corner het ‘duiveltje’, in de andere ikzelf (het gezonde brein). Continu met elkaar in gevecht, met heel de dag piekeren tot gevolg. Soms maakt het me wel bang, hoe zo een twee compleet verschillende standpunten samen in mijn brein kunnen vertoeven. Het gevoel is dan ook lastig neer te schrijven. 

In de praktijk ziet dit eruit als volgt:

• Tegelijkertijd all-in willen gaan, maar toch op veilig spelen en me met moeite houden aan mijn minimum eetlijst. 
• Tegelijkertijd alles willen eten en luisteren naar mijn extreme honger, maar dit toch niet durven.
• Tegelijkertijd willen aankomen en rondingen krijgen, maar toch mezelf vastklampen aan m'n huidige “afgetrainde slanke” lichaam (ook al vind ik deze totaal niet mooi).
• Tegelijkertijd willen werken aan spieropbouw, maar toch niet willen aankomen, ook al weet ik dondersgoed dat ik niet sterker kan worden of dat partij billen dat ik zo graag wil kan bereiken zonder aan te komen. 
• Tegelijkertijd mijn metabolisme een boost willen geven, maar toch bang zijn dat ik die dag veel te veel heb gegeten en niet genoeg heb verbrand.

En zo kan ik nog wel even doorgaan…

Zou ik op dit moment al verder willen staan en zou mijn gezonde kant alles wat sneller willen laten gaan? Ja, maar ik weet ook dat ik hier nog niet klaar voor ben. Ik pak het rustig aan en probeer drempel per drempel uit te dagen. Het herkennen van deze drempels is hier al een grote stap in de goede richting. Ik sta al zoveel verder dan ik ooit had durven dromen. En ja, soms wordt het gezonde brein wel eens knock-out geslagen door het duiveltje. Ik geef eerlijk toe dat ik nog elke dag fouten maak en herval in oude patronen. Wat telt is dat ik mezelf niet zomaar gewonnen geef! Je kan hervallen en ik zal waarschijnlijk ook nog vaak hervallen, maar elke keer zal ik opstaan, en elke keer zal ik sterker worden.  

Volledig herstel is niet rechtlijnig. Het is allemaal niet simpel en het zal waarschijnlijk nog uitdagender worden, dat merk ik reeds elke dag. Waar de gezonde stem luider is geworden, is het ander stemmetje ook luider geworden. Ze proberen elkaar continu te overstemmen. Alles wat ik doe voelt nu verkeerd aan, maar ik weet maar al te goed dat dit juist betekent dat ik goed bezig ben!

“Things usually scream when they are dying.”